'Het leven houdt niet op na een dwarslaesie'
HEERHUGOWAARD – Margret IJdema is een vrouw met een missie. Eind augustus hoopt ze als triatleet te kunnen schitteren op de Paralympics in Tokio. Om dat doel te kunnen verwezenlijken moeten de komende maanden eerst flink wat wereldbekerpunten verdiend worden, te beginnen zaterdag 29 februari in Davenport, Tasmanië. Niet bepaald naast de deur. Maar Margret heeft alles voor haar sport over. Momenteel staat ze zesde op de wereldranglijst en die plek moet ze consolideren om eind juni uiteindelijk door NOC*NSF te worden aangewezen voor 'Tokio'. "De komende maanden staan voor mij in het teken van punten jagen", aldus de goedlachse Heerhugowaardse sportvrouw, die komende vrijdag haar 44e verjaardag viert.
Heerhugowaardse Margret IJdema gaat voor goud op Paralympics
Ze mag dan in een rolstoel zitten, Margret IJdema laat zich er niet door beperken. Integendeel; ze probeert er een positieve draai te geven. Twintig jaar geleden kwam haar leven ineens op z'n kop te staan, toen ze een lage dwarslaesie opliep na een ongeval tijdens haar werk als paardentrainer. Een grote klap voor een sportieve, jonge vrouw maar na een lange periode van revalidatie vond ze de kracht om door te gaan. Ze trouwde met Patrick en kreeg twee dochters, Bridt (15) en Anna (bijna 14). Ook haar honger naar sportieve strijd en competitie wakkerde weer aan; ze ging handbiken en zwemmen. Pas drie jaar geleden ontdekte ze de paratriatlon: 750 meter zwemmen, twintig kilometer handbiken en vijf kilometer wheelen – alles volledig op armkracht. "Zwemmen gaat me uitstekend af, ik kom vaak als eerste uit het water", licht ze toe. "Wheelen doe ik nog niet zo lang, dat vind ik veel lastiger. Vanwege mijn beperking kan ik niet te lang in één houding zitten. Ook heb ik voortdurend zenuwpijn; als ik daar veel last van heb dan lijden mijn prestaties eronder. Gelukkig heb ik een coach, Bas de Bruin, die me daar goed in begeleid en ervoor waakt dat ik overbelast raak. Net als iedere andere atleet wil je jezelf steeds verbeteren, maar je lichaam ook heel houden. Para-atleten zijn al een beetje 'tweedehands', dus voor ons is het nog een extra uitdaging om de balans te vinden tussen goede prestaties en een goede gezondheid."
'Supergranny'
Momenteel is Margret de enige Nederlandse rolstoelatlete die in de triatlon mee kan doen met de wereldtop. Dat vindt ze jammer, want van onderlinge competitie kan ze alleen maar beter worden. Ook zou het fijn zijn als er aanwas van jong talent zou zijn. Nu traint ze mee met de mannen. "Het is moeilijk om rolstoelers te vinden die alle drie de disciplines voldoende beheersen. Ik zie het als mijn doel om andere mensen met een beperking te motiveren om te gaan sporten, onder meer door lezingen te geven en in mijn rol als ambassadeur van Stichting Paratriatlon Heerhugowaard. Het leven houdt niet op na een dwarslaesie." Als veertigplusser werd ze gekscherend 'granny' genoemd toen ze debuteerde, maar dankzij haar prestaties is ze inmiddels omgedoopt tot 'supergranny'.
Lees meer op pagina 7