De olijfbomen in mijn land staan in brand
Syrië: een oorlog tegen de mensheid maar ook tegen moeder natuur. Huizen, hart en ziel van de bevolking zijn overgeleverd aan de vlammenzee. Hoe kan ik ooit tot rust komen wanneer mijn land in brand staat? De onderdrukking, het onrecht en de pijn in dit land draag ik mee in mijn hart. De stad waar ik vandaan kom, heeft geen brandweerauto. Ik kan geen troostende woorden vinden na tien jaar oorlog, dood, dagelijks lijden zonder elektriciteit, zonder benzine en diesel, en met de enorme, onredelijke prijsstijgingen. Ondanks dat zijn er nog altijd mensen die zich met hun wortels vastklampen aan de bodem van hun land.
In veel dorpen is er recentelijk brand gesticht, waarbij soms huizen, inclusief de olijfboomgaarden, volledig platgebrand zijn. Weet je wat het betekent voor een boer om een heel jaar te wachten tot de maand oktober komt, om de olieopbrengst van een heel jaar te oogsten en tot olie te verwerken? Misschien heeft hij geluk en kan hij een deel van de olie verkopen, tenminste, als dat seizoen en de oogst goed is.. Misschien koopt hij dan schoenen of speelgoed voor zijn kinderen. Maar in plaats daarvan zijn er dit jaar gewetenloze criminelen die hun boze zielen gehoorzamen, die branden veroorzaakten, en daarmee hun broeders, hun eigen landgenoten, doden.
Wat mij het meest pijn doet, is dat de timing van die branden van tevoren bedacht is. Er is rekening gehouden met de weersomstandigheden. Helaas gebruikt men zijn kennis niet voor het goede, maar voor het kwade en de misdaad.
De kinderen in Syrië hebben recht op een veilig leven. Op Facebook kwam ik onlangs een foto van een olijfboom tegen, die van binnenuit brandde en toch nog steeds overeind stond. Eronder stond een mooie opmerking: ‘Alle mensen in Syrië zijn net als deze olijfboom, die nog steeds overeind staat. Hij staat overeind, al is het met een brandend hart.’
Hoe pijnlijk is het om je hulpeloos en machteloos te voelen. Ik vraag mij af of als ooit de mensen in Syrië na jaren van oorlog, moord, verkrachting, uit hun lijden verlost worden ze ergens troost kunnen vinden. Waar moeten zij dat geduld en die hoop vinden om door te willen leven? Ik droom dat ik een toverstaf heb om deze oorlog, die de harten van veel moeders en kinderen heeft gebroken, te beëindigen. Is het geen tijd voor gerechtigheid, vrede en liefde die de huidige, oneerlijke situatie vervangt? Natuur, dieren en mensen hebben recht op een normaal en veilig leven. Deze nachtmerrie moet toch eens eindigen? Insjallah.