Angstig avontuur
Loop laatst verloren door een donkere steeg. Geen mens te zien en zelfs geen hond die blaft. Donker en duister omringen mij en ik voel mij niet veilig. Nu ben ik van nature niet snel bang maar ook niet echt een held. Ik verman mij en loop wat sneller. Ik voel mijn hart luider kloppen dan normaal. Ik begin aan leuke dingen te denken en dat fleurt mijn angst wat op. Dan opeens, zomaar uit het duister, komt die stem. Ik schrik op uit mijn gepieker en ga langzamer lopen. Weer die stem en nu versta ik wat die zegt: 'Weg bus Alkmaar?' Ik aarzel.. dat geluid is niet echt Nederlands, ik hoor duidelijk een accent en goed geformuleerd is het ook al niet. Een buitenlander, schiet het door mijn hoofd! Een man uit een ander land die mij 's avonds in het duister aanspreekt, dat kan niet goed zijn..! Ik wil hard wegrennen maar met mijn leeftijd haalt hij me geheid zo in. Wat heb ik bij me, wat kan ik hem geven om veilig weer weg te komen? Ik sta nu stil en besluit me over te geven aan de fysieke kracht van mijn tegenstander en het onvermijdelijke te ondergaan. Ik heb niet veel bij: een telefoon en slechts een twee eurostuk, schiet het in paniek door mijn hoofd. Dan stapt de man naar voren, oeps, het is nog een boom van een vent ook. Ik bal mijn handen tot vuisten en overweeg de eerste klap uit te delen, die een daalder waard schijnt te zijn.. 'Wat wilt u?', vraag ik hem beleefd met een klein stemmetje. Hij komt dichterbij, ik ruik een sigarettengeur. 'Ik Alkmaar, bus, weet niet.', zegt de man met een rustige stem. Ik wijs met trillende vinger en vertel hem hoe hij lopen moet. Dan knikt hij vriendelijk en probeert me te vertellen dat hij het verschillende keren geprobeerd heeft te vragen, maar dat alle mensen die hij aansprak snel wegliepen. 'Jij wel mij antwoord!' Ik voel me nu opgelucht en zeg met vaste stem: 'Ach ja, in het donker zijn veel mensen bang, je weet nooit wie je tegen het lijf loopt..'. Ik weiger de aangeboden sigaret. Hij bedankt me en stoer loop ik verder.