Volkstuin
Afgelopen jaar werd ik benaderd door mijn kleindochter. Nou zult u zeggen, is dat nou zo vreemd? Maar als zij mij heel vriendelijk iets gaat vragen dan zit er wel iets achter. Op dit moment is dat meestal een paard, want dat is haar favoriete bezigheid, paardrijden! Maar nee, dat was het niet. 'Opa, zou jij mee willen werken met het volkstuintje dat wij hebben via de Montessorischool?' Dat tuintje ligt in de Middenmoes, aan de voormalige Middenweg.
Heel onschuldig zeg je dat het goed is, maar daarna ga je je realiseren dat er meer werk aan vast zit dan je ooit gedacht had. Allereerst moet je vier jonge meisjes motiveren om eens flink aan de gang te gaan, om vervolgens eens de handjes in de prut te douwen.
'Zie vier jonge meisjes maar eens te motiveren om de handjes in de prut te douwen'
Het onkruid uit de grond trekken, dan het zaad halen en daarna in de grond stoppen, om er vervolgens een net overheen te spannen. Het inkopen van het zaad is een hele speciale bezigheid. Want welk zaad kopen we eigenlijk?
Na overleg kwamen wij uit op mais, wortelen, radijs en aardbijenplantjes die wij van een collega tuinder spontaan overhandigd kregen. Want realiseer je wel dat tuinders elkaar altijd ondersteunen. Zelfs tuinders die er al lang mee gestopt zijn laten wel eens wat achter in de keet en in dit geval waren dat kapucijners. Het oogsten van de radijs bleek een daverend succes. Ook de daar hangende schommel was één groot feest, want de dames waren vaak te vinden op dat apparaat. De worteloogst werd een fiasco omdat de plantjes te dicht op elkaar gezaaid waren.
Wat wél goed gedijde waren de wurmen die in groten getale aanwezig waren en die menige kreet van de dames lieten slaken ('Gadverdamme, wat vies!'). Ze moeten nog een hoop leren...
Wim Admiraal