Stil
Het is ondanks alles lente geworden. In een hoekje van mijn tuin uit de wind in de zon, lig ik onderuit in mijn stoel. Ja, stil is het. Geen joelende kinderen tijdens het speelkwartier. De school is dicht. Ouders worden 24/7 verheven tot opvoeden. Toen mijn kleinzoon voor het eerst naar school ging raakte hij wel eens danig in de war over de rol van zijn mama. Een warm onthaal na een dagje oma-oppas werd voor mama eerst ingeleid met de vraag: 'ben je nu mama of juf?'. Inmiddels is het hem wel duidelijk en kijkt hij ook niet meer op van een juf op YouTube. De digitale wereld wordt hem zo met de paplepel ingegoten.
Bij mij hapert het nog wel eens. Jong geleerd oud gedaan, was dan ook niet op mij van toepassing. Wel voel ik mij bevoorrecht dat ik door mijn werkgever al jaren geleden stap voor stap werd meegenomen in de digitale wereld. Helaas werkt mijn brein niet altijd hetzelfde als dat van een ict-er. We gingen in de cloud werken. Menigmaal sla ik nog mijn ogen op naar de sky en verbeeld ik mij dat daar mijn wolkje drijft; eenzaam en alleen. Terug op aarde bel ik de hulplijn en komt het allemaal weer goed.
De wereld draait gewoon door of het nu met of zonder Matthijs van Nieuwkerk is en zo wordt het ook gewoon weer Pasen maar dan wel zonder de Passion. De komst van Pasen bracht vroeger thuis allerlei bewegingen te weeg. Tijd voor de grote schoonmaak. Alles ging naar buiten. De waslijnen hingen vol. Binnen werd driftig schoongemaakt. Van onder tot boven stond het huis op zijn kop. In de winter had ik ook wel eens dit voornemen. Het is er nooit van gekomen.
Dit jaar is alles anders. Uit nood geboren om mijn vertier thuis te zoeken ben ik aan de slag gegaan en echt het is gelukt. Mijn moeder zou trots op mij zijn. Met Pasen ben ik niet alleen op mijn paasbest, maar is mijn huis dat ook en dat blijft het ook nog wel even. Voorlopig komt er niemand binnen, maar 'We Shall Overcome'. (Pete Seeger, 1960).
Pieta van der Mark