Hassan is de straatcoach van Langedijk
Vervolg van voorpagina
Hij vervolgt: "Daarbij worden de jongens fysiek en mentaal sterker. Dan zie ik ze stappen maken. Ze krijgen een betere conditie, pikken dingen sneller op en weten waarvoor ze het doen. In het begin zijn ze niet altijd gemotiveerd om bepaalde oefeningen uit te voeren. Ik wil dat ze een gezondere leefstijl krijgen: op tijd naar bed, 's ochtends op tijd op. Dat heb ik zelf ook moeten leren. Ik was een jongetje die veel kattenkwaad uithaalde. Ik was onder de indruk van het boxen en kickboksen, dat wilde ik ook. Ik had talent maar mijn trainer had wel vrij snel door dat het tussen mijn oren nog niet goed zat. Qua motivatie moest ik het eerst nog aan hem bewijzen. Zodra dat goed zat ben ik mee gaan doen aan wedstrijden, en werd kampioen in de Benelux en in Europa."
Rolmodel
Hassan is een rolmodel voor veel van de jongeren. "Ik was niet zo extreem als de meeste van hen, maar ik kan wel met ze levelen. Dat voelen ze. Natuurlijk is het ook weleens lastig. Dan wil ik ze te snel wakker schudden, maar het heeft tijd nodig. Ik maak mooie dingen met ze mee. Een van de jongens in mijn huidige groep heeft een atletiekachtergrond. Het was lastig om hem te blijven prikkelen, maar met atletiek lukte dat. Hij stopte met roken, traint veel en heeft een doel voor ogen. Dat is geweldig!" Een ander voorbeeld is een jongen die veel blowde en dreigde af te glijden. Echt een lastpak maar wel een die het leuk vond om te koken en met muziek bezig te zijn. Hij mocht stage lopen en Hassan verloor hem uit het oog. "Twee jaar later zit ik met mijn gezin te eten in IJburg, in een heel goed Thais restaurant. Of de chef-kok even aan tafel mocht komen voor een praatje. Ja, waarom niet? Was het die gozer! Ik was trots!"
Draai om je oren
"Ik wil nu niet de oude lul uithangen hoor, maar als ik vroeger op school iets flikte en mijn vader kwam daar achter, dan kreeg ik thuis nóg een keer een draai om mijn oren. En dan liet ik het voortaan wel. En overal op straat waren ogen die je in de gaten hielden, de sociale controle was groot. Mijn zeven zussen waren ook niet te beroerd om me te verlinken, haha. Tegenwoordig vind ik de grenzen die ouders aan hun kinderen stellen best wel voor verbetering vatbaar, laat ik het zo maar zeggen. Buiten spelen is top, anders zitten ze de hele dag te gamen. Maar om elf uur 's avonds ook nog? En hou het dan wel een beetje netjes. Want je hebt kattenkwaad en kattenkwaad hè."
Nooit de moed verliezen
Door de fusie met Heerhugowaard komt er budget vrij voor het vormen van een straatteam, iets dat Hassan van harte aanmoedigt. "Soms ben ik op de ene plek en krijg ik een melding over overlast op een andere plek. Ik kan niet overal tegelijk aanwezig zijn. Dit probleem leeft ook bij de wijkagenten, die achter de feiten aanlopen door te weinig capaciteit. Door het vormen van een straatteam, waarin mensen met een verschillende functie en achtergrond zitten, zal dat hopelijk beter gaan. Je moet sowieso nooit de moed verliezen. Soms is het dweilen met de kraan open en blijf je hetzelfde verhaal afdraaien tegen gasten die helemaal die geen zin hebben om te luisteren. Maar er zijn ook zoveel succesverhalen van mensen die ik wel heb kunnen bereiken. Ik kom ze nog steeds weleens tegen. Altijd krijg ik een hand of een knuffel. Daar doe ik het ook voor hè."
Naast zijn positieve aanwezigheid op straat, organiseert hij ook activiteiten, liefst op sportief gebied. Dat doet hij in het buurthuis of in zijn sportschool. Op nieuwsjaarsdag organiseerde Hassan een voebaltoernooitje in de sporthal. Aansluitend was er eten in de moskee. "Die jongens hebben een topdag gehad. En ik ook." Lachend vervolgt hij: "En zij hadden nu een alibi. Als er problemen waren die dag, dan waren zij sowieso niet de veroorzakers."