Woensdagmiddag
Op deze plek voel ik me thuis.
Als kind speelde ik vaak in dit bos, zo'n vijfendertig jaar geleden.
Ik begrijp meteen weer waarom onze hut op deze plek stond. Verstopt tussen hoge bomen.
Grenzend aan het meertje.
Veel lange, sterke takken op de grond waar je goed mee kunt bouwen.
Bladeren genoeg om te gebruiken voor camouflage.
Over het water kun je vanaf hier prima de hele omgeving in de gaten houden.
Nog steeds is er die heerlijke stilte.
Nog steeds is er die fabelachtige geur.
De geur van vrijheid.
Woensdagmiddag. Schoolkleren uit.
Oude kleren aan. Snel een broodje eten.
Dan pijlsnel door naar de hut.
Wekelijks wisselt het wachtwoord om binnen te mogen komen.
Door spiekgaten houden we naderende vijanden in de gaten.
Vijanden die ons overigens nooit zullen bereiken.
Ieder looppad naar de hut is namelijk voorzien van een valkuil.
Met onze zakmessen maken we speren van takken.
Praten met elkaar via walkie talkies. Begraven schatten. Vangen kikkers.
Als het regent, zitten we allemaal in de hut en vertellen elkaar geheimen.
Op deze plek komt alles weer terug. Ik voel avontuur door mijn bloed stromen. Energie knettert door mijn lijf. Ik ga deze plek vaker bezoeken.
Op woensdagmiddag. De eerstvolgende keer dat ik hier kom, bouw ik weer een hut. Precies op dezelfde plek als toen. Bij deze bron. Bron met toverkracht.
Misschien bezoeken oude vrienden soms ook nog deze plek. Ik zal op ze wachten in de hut.
Het wachtwoord is 'avontuur'.