Vriendschap

7 januari 2020, 09:08

Het is Driekoningen geweest. Dus tegelijk met onze kerstboom gingen ook de ontvangen kerstkaarten hun recycling tegemoet. Het bleken er een heleboel. Ooit was ik gestopt met kerstkaarten sturen, maar door mijn nieuwe levenspartner ben ik weer begonnen. Daardoor groeit ook weer het aantal ontvangen schriftelijke wensen. Toch wel fijn om te zien, dat mensen aan je denken. Sinds Kerst werd ik ook ineens bedolven onder nieuwe Facebookvrienden. Ik ging in een paar weken van ruim 900 naar ruim 1.000. Elke keer weer ben ik verbaasd, dat mensen op die manier vriendschap met mij sluiten. Mensen die ik vaak helemaal niet persoonlijk ken. Maar het streelt me toch als mensen interesse hebben in wat ik doe.

Door al die aandacht ging ik nadenken over de betekenis van vriendschap. Dat woord wordt tegenwoordig op vele manieren gebruikt. Zo ben ik formeel ook nog vriend van verschillende maatschappelijke organisaties. Vriendschap is dan eigenlijk een wonderlijke term, maar toch voelt het goed. O ja, als lid van de Rotaryclub heb ik ook nog 'vrinden' in het dorp, want zo noemen de leden elkaar onderling. En zo amicaal voelt het ook. En tenslotte heb ik natuurlijk nog mijn 'gewone' vrienden.

Maar wat is dat nou eigenlijk, vriendschap? Bijbels gezien is een vriend iemand die jou de voeten wast, zoals Jezus bij zijn vrienden deed. Iemands voeten wassen betekent, dat je iemand accepteert hoe zijn of haar levensloop ook is geweest. Vriendschap schuurt dus aan tegen onvoorwaardelijkheid.

Gisteren belde een vriendin van lang geleden. Zij wilde me persoonlijk laten weten, dat haar moeder was overleden. Vroeger had ik vaak bij haar ouders gelogeerd. We hebben wel een uur gepraat en herinneringen opgehaald Het voelde als vanouds. We begrepen elkaar nog met een half woord. Ik was blij dat zij me belde en achteraf realiseerde ik me: Ware vriendschap gaat niet over kerstkaartjes, facebook of maatschappelijke organisaties. Ware vriendschap is samen geloven, dat het goed is dat je elkaar hebt leren kennen. En dat nooit vergeet.

Engele Wijnsma