Doodzieke Elisah vraagt hulp aan haar dorpsgenoten
Enige hoop is peperdure operatie in Barcelona
DOOR ED BAUSCH
BERGEN - Denk je in. Alles in je wil dat je gewoon, een beetje gewoon, gewoon een beetje mee kunt doen. Werken, leven, plezier hebben. Maar je lichaam is niet meegegaan in die wens in je hoofd en je hart. Dat is wat er gebeurde met Elisah. En nu vraagt ze de hulp van haar dorpsgenoten.
We ontmoeten de nu 35-jarige Bergense in haar huis in Heiloo. Dit gelijkvloerse appartement kreeg ze van die gemeente toen zij en haar man een aantal jaren geleden moesten verhuizen. Toen ze met alle pijn in haar lichaam niet verder kon met haar werk en dichter bij haar familie moest komen te wonen. Ondanks haar benarde toestand is ze dankbaar voor de mensen om haar heen; haar man, haar ouders en zussen die allemaal zo goed voor haar zorgen.
Opgegroeid in Bergen
Elisah groeide op in Bergen met haar ouders en twee oudere zussen, aan de Leo Gestelweg in Tuindorp: het gezin Binnewijzend. Daar woonde ze tot haar drieëntwintigste levensjaar. Ze zat er op de Lucebertschool en later op de PCC aan de Loudelsweg. Op de foto's uit die tijd is gewoon een jonge vrouw te zien, vol in het leven, ook al droeg ze altijd pijn bij zich. Daarna, getrouwd, woonde ze in Beverwijk in de buurt van haar werk als administratief medewerkster. Dat kon ze dan presteren, maar na het werk was de energie op, waren de pijnen te hevig, kon ze geen sociaal leven meer hebben en raakte ze uiteindelijk afgekeurd. Wat was er toch aan de hand?
Altijd pijn
"Al van jongs af aan heb ik veel gezondheidsklachten: allergieën, astma, buikpijn, hoofdpijn... Er was altijd wel iets. Ik ben gediagnosticeerd met allerlei ziektes, waarvan Lyme en Myalgische Encefalomyelitis (ME), een chronische en complexe multisysteemziekte, er twee zijn. Maar toch ging het nooit écht slecht met me. In 2011 onderging ik op medisch advies een borstverkleining. Ik had altijd last van mijn nek en mijn rug en de artsen dachten dat mijn rug door het gewicht van mijn borsten scheef zou gaan staan. De eerste operatie was niet helemaal goed gegaan en daarom moest ik een half jaar later weer onder het mes.Wat er toen is gebeurd weet niemand, maar ik denk dat die narcoses iets dat al in mijn lichaam zat hebben getriggerd, want vanaf dat moment ging mijn gezondheid met sprongen achteruit. Inmiddels kan ik eigenlijk bijna niets meer."
Lees verder op pagina 3
