Ode aan Simeon ten Holt
Het verraste me zeer, toen tijdens een autorit via Radio 4 Klassiek de presentatrice enthousiast aankondigde dat op 26 januari in Bergen opnieuw de geboortedag van componist Simeon ten Holt werd herdacht d.m.v. een concert, dit keer Canto Ostinato. Ze riep luisteraars op ervoor te zorgen een kaartje te bemachtigen. Bijzonder, dacht ik. Dit kunstminnende dorpje herbergde niet alleen schilders van "De Bergense School", andere exposanten, dichters en schrijvers. Tussen namen als liefst Beethoven en Debussy werd componist en musicus Simeon ten Holt (1923-2012) aangekondigd! En terecht.
'Laten we nóóit vergeten, dat deze grootheid in Bergen gewoond en gewerkt heeft, iemand die meeging met zijn tijd'
Laten we nóóit vergeten, dat deze grootheid in Bergen gewoond en gewerkt heeft, iemand die meeging met zijn tijd en o.a. via zijn Bagatellen tussen 1973 en 1976 een tonale compositie creëerde, waaraan hij – kan ik me voorstellen – bleef schaven, totdat zijn werk in 1979 rijp was voor de première in de Ruïnekerk. Veertig jaar geleden ontstond er níet op papier, maar al spelend op het klavier een naar mijn idee uniek, uit losse gedeelten samengesteld muziekstuk dat inmiddels wereldberoemd is: Canto Ostinato.
Favoriet stuk
Vanaf dat ik het beluisterde, ben ik er fan van. Volgens de Radio 4-presentatrice is het tegenwoordig een zeer favoriet stuk, dat met regelmaat bij te wonen is en dat door één pianist kan worden uitgevoerd, maar ook ten gehore gebracht wordt op vier vleugels. Dat vind ik een prachtig gezicht, omdat er constant interactie is tussen de 4 pianisten. Het kan 1 tot 3 à 4 uur duren. Waarbij ooit Ten Holt zelf verklaarde dat "de veronderstelling van hoe-langer-hoe-beter een vergissing is, als de spanning tussen twee tijdpunten ontbreekt en er niet méér klinkt dan een zinloze herhaling van hetzelfde."
Schitterend portret
Gelukkig wist ik nog nét een kaartje te bemachtigen voor jl. zondag. Pianist Ivo Janssen bracht Canto op bijzondere wijze ten gehore onder het toeziend oog van de componist in zijn jonge jaren, een schitterend portret dat geschilderd werd door vader Henri ten Holt. Het werd gedurende de hele middag op de muur van de concertzaal van Museum Kranenburgh geprojecteerd, aanvankelijk vaag, vanwege de scherpe lichtinval. In de loop der tijd begon het tijdens het concert te donkeren, zodat Simeon allengs steeds meer van zichzelf liet zien én – hoe wonderlijk – liet horen, geconcentreerd toekijkend op de vlot bewegende handen van Ivo Janssen.
Speelden zich toen al wat van de muzikale motieven af in dat hoofd van de toen 16-jarige Simeon?
Hulde aan echtgenote
Al luisterend droomde ik weg op de muziek, fantaseerde ik hoe Het Simeon ten Holt Plein in hartje Bergen vorm kreeg, met een mooi standbeeld van hem, kijkend in de richting van de Ruïnekerk… Ja, zou het daar onderhand geen tijd voor worden? Hulde aan zijn echtgenote Colette Noël voor wie ik staand lang had willen applaudisseren, omdat ze zich inzet voor de nalatenschap van haar bevlogen man en ervoor zorgde dat zijn vleugel, op wie hij zulke mooie werken creëerde, nu weer verklankte wat veertig jaar geleden ontstaan is.
Bravo! Ook voor de Stichting Simeon ten Holt – www.simeontenholt.info – un Grand Merci!