Overdenking
Was laatst bij een echtpaar die het al 70 jaar met elkaar uithoudt. Het paar straalde als in hun jonge jaren en alle woorden, alle gebaren toonden hun verbondenheid en grote liefde. Ik keek vol bewondering toe en realiseerde me dat ik misschien die magische 70 jaar getrouwd zijn niet zal kunnen halen, dan moeten mijn vrouw en ik 93 jaar oud worden. Het kan, maar de kans op niet halen is zeker ook aanwezig. Daarom nam ik mij, toekijkend, voor van nu af aan iedere dag die wij hebben te genieten van elkaar en samen leuke dingen te doen. Nu doen we dat al, maar meestal als een soort automatisme en ik wil het nu betere beleven en waarderen. Ik weet dat er onder jullie lezers zijn die mij wel eens te schoolmeesterig vinden en daar hebben zij gelijk in. Ach, maar daaruit spreekt toch betrokkenheid en daar gaat het toch om? Daarom voor diegenen onder jullie die op dit moment het huwelijk als een lastige opgave ervaren: denk eens terug aan de aanvang toen jullie elkaar ontmoetten. Hadden jullie niet die kriebel en sprong er geen vonkje over? Wilden jullie niets anders dan steeds maar weer bij elkaar zijn? Droomden jullie niet van een eigen stekkie en misschien een kind om jullie liefde te bezegelen? Waren er geen tijden van geluk, warmte en liefde? Als er geen enkele 'ja' te geven is op bovenstaande vragen, tsja, dan is het wellicht beter uit elkaar te gaan en ieder weer een eigen pad te vervolgen. Maar was er wel ergens een 'ja', denk dan eens na en misschien is er dan toch een reden om samen verder te gaan. Sprak onlangs een lieve oudere dame die me vroeg eens een column over kinderloos zijn te schrijven. Dat ga ik zeker doen, want ik denk dat aan dat thema niet al te veel aandacht gegeven wordt. Vanzelfsprekendheid (kinderen krijgen) is niet altijd vanzelfsprekend. Weer een reden om even stil te staan bij jezelf en niet voort te denderen!
Maak er wat van!