Lockpicking
'Dus u heeft vijf verschillende hangsloten nodig?' De eigenaar van de ijzerhandel vouwde zijn armen over elkaar en keek de vrouw die naast mij stond strak aan.
'Inderdaad', antwoordde ze, alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat een vrouw van middelbare leeftijd om vijf flinke hangsloten vroeg. Ik had twee messing kapstokhaakjes nodig en dat stak daar toch wat gewoontjes bij af. 'Het is voor mijn zoon', zei ze. Ze keek me trots aan. 'Hij heeft een nieuwe hobby.'
Die nieuwe hobby was het openbreken van sloten. Het was uit Amerika over komen waaien, vertelde ze. De eigenaar van de ijzerhandel hoorde het geduldig aan, tot hij haar op ferme toon onderbrak. 'Dus als ik het goed begrijp wil uw zoon leren hoe hij hangsloten, en op termijn allerlei andere sloten, open moet breken? Als hobby.' Hij wierp haar een bedenkelijke blik toe.
De vrouw keek weer naar mij, nu duidelijk op zoek naar steun. Ik kon maar moeilijk besluiten of we hier met een liefhebbende moeder te maken hadden of met een bijzonder naïeve dame. 'Ze noemen het lockpicking', zei ze zachtjes. Het klonk niet erg overtuigend. De verkoper zuchtte. 'Momentje', zei hij en hij verdween in een kantoortje achter in de winkel. Door het raam zagen we hem druk telefoneren. Hij keek regelmatig onze kant op en knikte meerdere malen met zijn hoofd. De vrouw volgde elke beweging die hij maakte met groeiende nervositeit. 'Hij zal toch niet …' Ze maakte haar zin niet af.
Toen de eigenaar terugkwam, trok ze haar jas wat dichter om zich heen en boog naar hem toe. 'U heeft toch niet de politie gewaarschuwd?' De man trok een wenkbrauw op. 'Mevrouw, ik heb eraan gedacht, maar u ziet er niet uit alsof u nou helemaal op uw achterhoofd bent gevallen. Donderdag heb ik uw sloten.' De vrouw haalde opgelucht adem.
Eenmaal thuis kon ik het niet laten om het toch even te googelen. En jawel, lockpicking, het bestaat. Het is een hobby die om precisie en geduld vraagt. Nou, met vijf hangsloten kan die zoon zijn lol dan wel op.