'Zit ik in het gevangenenkamp?'
REGIO - Verpleeghuizen kregen sinds 20 maart een bezoekverbod. Vorige week werd de eerste stap gezet voor een zeer beperkte bezoekersregeling. Er werd een begin gemaakt in vijfentwintig verpleeghuizen, in elke GGD-regio één. Onder strikte voorwaarden mag één vaste bezoeker per bewoner langskomen voor een uurtje per week; alléén in die paar locaties in het land. Welke stap gezet gaat worden voor de vrijheden van een demente man, in een gesloten verpleegafdeling, vragen we aan een dochter.
Bezoekverbod sommige verpleeghuizen vanaf 25 mei versoepeld
In verband met privacy zijn de namen bekend bij de redactie. De dochter vertelt. "Na een leven lang fit te zijn geweest, en ondanks dat hij altijd goed voor zijn gezondheid heeft gezorgd, kreeg mijn vader een aantal jaar geleden dementie. Toen hij verslechterde hebben we hem, voor de veiligheid van hemzelf en mijn moeder, naar een verpleeghuis moeten verhuizen. Hij zit daar nu op een gesloten afdeling. Omdat hij dement is, vraagt hij zichzelf elke dag af wat hij daar toch moet. Hij kent de omgeving niet. De aanwezigen in het huis zijn vreemden voor hem. Dan vraagt hij of hij soms gevangen is gezet. Hij vraagt dan - meestal in het Duits - of hij naar huis mag. De situatie herinnert hem mogelijk aan het oorlogsverleden met de Nazi's, waarin mijn vader als jonge jongen een trauma opliep. 'Zit ik in een gevangenenkamp? Laat me eruit!', schreeuwt mijn vader dagelijks. Elke keer wordt aan hem uitgelegd waarom hij daar woont, maar na elk dutje is hij dat antwoord kwijt en begint hij opnieuw vragen te stellen. Met de corona-maatregelen is het voor hem nu helemaal niet meer te snappen."
Afscheid nemen
"Het ging een paar weken geleden heel slecht met mijn vader. Zo slecht zelfs dat we afscheid van hem moesten gaan nemen. Mijn moeder mocht bij hem in zijn kamer komen, alleen wel op anderhalve meter afstand. Natuurlijk wilde hij haar aanraken en zij hem. Op aandringen kreeg mijn moeder een uurtje toestemming, maar ze moest daarna wel verplicht twee weken in quarantaine. Vanuit zijn bed mocht mijn vader ook nog naar een beeldschermpje kijken, daarop wij waren te zien. De verwarring was compleet. Hij snapte er niets van. Een klein moment kwam er een glimlach op het gezicht van mijn vader, want hij zag de dikke buik van mijn dochter en zijn kleindochter, ze is zwanger en dat leek hij in een helder moment goed te kunnen plaatsen."
Lees verder op pagina 3.
