Purmerend op zijn groenst
Purmerend groeit, maar dat gaat niet ten koste van het groen. Je moet daar alleen wel oog voor hebben. Zoolmate, zelf woonachtig in Purmerend, heeft dat. Loop samen met hem de Bos en Dijkroute van route.nl. Een heerlijke, afwisselende wandeling van pakweg tien kilometer, door het Leeghwaterpark, door het Purmerbos, over een grasdijk en soms door woonwijken – en ook die zijn groen.
Het is een zwoele zomeravond en Zoolmate heeft er zin in. Even zijn warme appartement in het centrum van Purmerend achter zich laten en slechts een paar kilometer verderop in de luwte van bomen aan de Bos en Dijkroute beginnen.
Startpunten kun je zelf bepalen, maar Zoolmate houdt zich braaf aan datgene wat Route.nl heeft bedacht. Volgzaam type, die Zoolmate. Als beginpunt staat de parkeerplaats van het Dijklander Ziekenhuis aangegeven. Wel een beetje raar, en helemaal niet nodig, want daar moet je toch echt voor betalen. Maar goed, Zoolmate is te voet, dus voor hem telt dit niet. Maar raar blijft het.
Terwijl twee auto’s bij het stoplicht lichtjes op elkaar botsen steekt Zoolmate over. Op de Gorslaan koestert hij zich in de schaduw van de bomenrij waar hij langs loopt. Een goed begin.
Helemaal aangenaam wordt het als de route naar het Leeghwaterpark voert. Een prettig park, waar de zon geen schijn van kans heeft. De route slingert zich richting woonwijk. Hier zindert de zon dan weer wel. Zoolmate vermant zich en verkneukelt zich op wat er komen gaat: het Purmerbos. Voor hem bekend terrein. Geen uitgestrekt woud waar je uren kunt dwalen zonder iemand tegen te komen, daarvoor moet je echt op de Veluwe zijn, maar beslist een fijn bos. Vooral als je van de verharde paden afgaat. Iets wat Zoolmate bij voorkeur doet.
Aangenaam stil
Degene die de Bos en Dijkroute heeft uitgestippeld heeft hier echt rekening mee gehouden. Dank daarvoor. Zoolmate is een bosliefhebber en komt geheel aan zijn trekken. Een lang, smal pad kronkelt zich met een omtrekkende beweging door het groen en het is aangenaam stil. De stad lijkt kilometers ver weg. Een enkel vogeltje laat zich horen en er komt slechts één tegenligger voorbij. Een dame met rugzak en tevreden glimlach die net zo lijkt te genieten als Zoolmate zelf. We passeren elkaar met een blik van herkenning en een vriendelijk knikje, zoals motorrijders en buschauffeur elkaar ook groeten.
Via enkele bruggetjes – Zoolmate is dol op bruggetjes, maar vraag alsjeblieft niet waarom – loopt de route zomaar door een stuk donker bos. Even waant Zoolmate zich in de bijna spookachtige bossen van Garderen. Een verrassing, want dit deel kende hij nog niet. Elk moment verwacht hij dat er een schim vanachter een boom voorbij schiet, dat ergens in een struik geheimzinnig geritsel en gefluister klinkt. Maar het valt allemaal reuze mee.
Bovendien nadert er al snel een open stuk, met uitzicht over de polder de Purmer. Hier laten bosnimfen en -geesten zich niet zien; die blijven liever in de luwte en gelijk hebben ze.
Gedichten
De route gaat nu over een verhard pad. Een alternatief is om, aan je linkerhand, het belendende Phoenixpad in te slaan. Een pad langs gedichten die in metalen – en inmiddels door regenwater verroeste – borden zijn uitgespaard.
Hoe je ook loopt, je komt uit bij de ingang van het Kabouterpad. Een houten dwerg verwelkomt de jeugdige bezoekers. Dit maakt het Purmerbos wel zo leuk voor jonge gezinnen.
Zoolmate verlaat het Purmerbos en loopt via de Westerweg naar Purmer-Zuid. Een lange laan, de Groeneweg, gaat via woonwijken – niet te lang, hoor, het is zo voorbij – naar een fraaie finale. Een lange grasdijk langs de Purmerringvaart. Zoolmate, stoer maar vooral hardnekkig op slippers, voelt de sprieten tussen zijn tenen kriebelen. Net even anders dan de steentjes in het Purmerbos
Het startpunt doemt weer op, en Zoolmate loopt nog een klein kwartiertje door naar zijn huis. Daar vragen zijn twee tienerkinderen zakelijk of hij lekker heeft gewandeld – dat heeft hij – maar vooral hopen ze dat hij direct zijn slippers uitschopt en het avondeten gaat bereiden.
Zoolmate
