Op hakken
Beide dochters hier hebben deze coronatijd hun eindexamenjaar doorlopen.
Allebei op hun eigen manier. De één vond het in eerste instantie ontzettend jammer dat ze het jaar niet kon afsluiten met haar vrienden, dat ze niet officieel examen kon doen en dat ‘De Stunt’ aan hun neus voorbijging.
De ander was alleen maar opgelucht dat ze niet meer naar school hoefde, kwam thuis helemaal tot rust en zuchtte in lock-down week vijf: wat een heerlijke vakantie tot dusver. Ja, ze moest haar eindtoetsen nog doen.
Maar ze hebben zich weten aan te passen aan de situatie en deze geaccepteerd en uiteindelijk omarmt. En ze zijn geslaagd.
En vorige week tijdens het fotograferen van meer dan 300 eindexamenkandidaten voor mijn werk, besefte mijn collega ik ons dat je geen idee hebt wat zich achter gesloten deuren afspeelt. Dat je van de kinderen alleen weet dát ze hun diploma hebben gehaald, maar niet hóe.
Er zijn kinderen die op hun uitreiking komen met beide ouders, met gescheiden ouders, met één ouder, zonder ouders. De verhalen die er achter dat diploma schuilgaan, je hebt er geen idee van.
De wijde wereld in
En nu staan ze aan het begin van een hele nieuwe fase en beseffen zich nog niet hoe mooi en bijzonder dat kan zijn en worden.
De wijde wereld gaan ze in. Op ontdekkingstocht. Naar hun talenten, naar hun valkuilen.
Naar zichzelf.
Mijn dochters hebben bij hun diploma-uitreiking allebei hakken aan van een centimeter of 8, terwijl ze nooit op hakken lopen. Op zijn pubers een dag van te voren in de sale gekocht.
Deze hakken staan wat mij betreft symbool voor de stappen die ze nog gaan nemen: vol goede moed stappen ze hun nieuwe toekomst in. Soms wat wankele stappen, soms met een misstap, soms met een onverwachte sprint, soms weer een stap achteruit. Ze zullen groeien van al die stappen.
En wij staan als ouders aan de zijlijn. Met een grote trotse lach en misschien een kleine weemoedige traan. Maar vol vertrouwen. En dat zou je ieder kind gunnen.
Marieke