Kinderfeest
De deur bleef dicht. De gordijnen waren gesloten. De buitenlamp was uit. De avondmaaltijd ging warm naar binnen. Zo verliep bij mij Sint Maarten 2020. Nu breek ik mijn hoofd over het volgende kinderfeest. Er valt niet aan te ontkomen dat Sinterklaas met zijn respectabele leeftijd van minstens 100 jaar toch echt wel tot de risicogroep behoort. Tel daarbij op dat ook Spanje nog steeds te maken heeft met een enorme Covid-19-uitbraak en de code oranje is aan zet. Wat betekent dat de reisbewegingen moeten worden beperkt. 'Blijf thuis' is het devies. Slechts voor noodzakelijke dienstreizen wordt een uitzondering gemaakt.
Als ik dit aan mijn kleinkinderen voorleg is de dienstreis nog een vraag, maar aan de noodzaak wordt niet getwijfeld. Sint is noodzaak en fijntjes wijzen zij mij op het Sinterklaasjournaal, waarin allang werd prijsgegeven dat hij op weg was. Om precies te zijn op zee en vorige week is hij aangemeerd met boot, pieten en jawel pakjes. Ik kon het niet over mijn hart krijgen om deze zeer gelovige kinderzieltjes te wijzen op al het fake-nieuws waarmee de wereld wordt overspoeld. Ik ging dus gewoon mee in het besef dat Sint ook Heerhugowaard zal aandoen. Toch moest ik ze er wel op wijzen dat ook voor Sint en zijn pieten de coronamaatregelen gelden. Mondkapje, anderhalve meter afstand en slechts twee personen te gast. Dit laatste zowel binnen als buiten.
Flexibel als kinderen zijn, kon dit hun 'vol verwachting kloppende kinderhart' niet drukken. De twee personen werden al gauw ingevuld als Sint en hoofdpiet. De afstand werd in dank afgenomen. De mondkapjes zouden bijdragen tot geen discussie over vegen of kleuren in het gezicht van piet. De mondkapjesplicht bracht hier immers geen zicht meer op. Maar daar had ik te simpel over gedacht. Zoveel pakjespieten, zoveel mondkapjes; daar was werk aan de winkel. Dit jaar geen wortel in de schoen voor het paard van Sinterklaas, maar een zelfgekleurd mondkapje voor piet. Het enige wat ik hier tegen in kon brengen was: don’t 'Paint it Black' (Rolling Stones, 1966).
Pieta van der Mark