Ik heb een klacht...
Het schijnt dat Nederlanders graag klagen. Zelf denk ik dat dat best meevalt, maar dat we gewoon veel gelégenheid krijgen om te klagen. In sommige landen moet je een advocaat inschakelen om te kunnen klagen, maar klagen is hier zo laagdrempelig dat men het ook makkelijker doet. Bijna ieder bedrijf heeft wel een klachtenprocedure en zo niet dan kun je je klacht kwijt op bijvoorbeeld klacht.nl of Facebook, zodat er alsnog een oplossing (of medestander) kan worden gevonden.
Daarnaast hebben we feitelijk natuurlijk weinig om over te klagen hier, in vergelijking met andere landen. Klagen is eigenlijk een luxe-verveel-dingetje, het is soms ook gewoon zo lékker.
'Klagen is eigenlijk een luxe-verveel-dingetje, het is soms zo lékker'
Tuurlijk maak ik mij er ook wel schuldig aan. Meestal onder het genot van een drankje in combinatie met vriendinnen even heerlijk klagen over van alles en nog wat. En ondertussen weten dat we het niet menen en het leven een dikke voldoende geven omdat we in het zonnetje zitten met elkaar en een drankje en kúnnen klagen. Zonder opgepakt of gestraft te worden. En er zijn natuurlijk gradaties in klagen. Van zeiken tot klagen, van een serieuze klacht, tot een regelrecht probleem. Helaas is voor sommige mensen alles een regelrecht probleem, met als gevolg dat ze de hele dag zeiken.
Mocht je in een klaagmodus zitten: dat je je frambozenijsje niet roze genoeg vindt, je hotdog naar hondenvoer vindt ruiken, vinden dat er te weinig jus bij je kant-en-klaar maaltijd zit of klagen over te dun toiletpapier en zoek je een referentiekader, denk dan even aan iedereen die niets liever zouden willen dan een keertje klagen over een ijsje, een hotdog, een kant-en-klare maaltijd en die een moord zouden doen voor een rol wc-papier.
Klaag maar raak. Zeik maar. Prima. En proost daarna. Op je klacht, op het goede leven en op een porseleinen pot en 3-laags toiletpapier.
Marieke Craamer