Buikriem met staartje
Er zijn mensen die zo van zichzelf vervuld zijn dat ze als het ware zelfverzekerd door het leven gaan. Verzekerd tegen zichzelf. Lijkt me reuze handig. Zodra je pech hebt kan je een beroep op je eigen verzekering doen. Scheiding? Een andere partner staat klaar! Ontslag? Een nieuwe baan komt eraan! Overleden? Een invrieskist wordt aangeschoven! Het liefst zouden deze zelfverzekerden de hele wereld omarmen. Maar zulke lange armen heeft zelfs hun verzekering niet.
Maar nu alle gekheid op een stokje, wat zou ik graag tegen ‘stommiteiten’ verzekerd willen zijn. ‘Denk toch eens na, voordat je iets zegt.’ Het werd er vroeger al bij me ingeramd. Ik denk écht wel vaak nà, hoor! Achteraf dus, als het leed is geschied. Een beschamend voorbeeld?
'Wat zou ik graag tegen ‘stommiteiten’ verzekerd willen zijn'
Een aantal jaren geleden kwam er in mijn straat een man wonen. Al snel kwam er een vrouw bij. Die twee gingen trouwen. Een half jaar later zag ik de vrouw in de tuin staan. Haar buik leek wat boller dan anders. Spontaan liep ik op haar af en riep: ‘Gefeliciteerd!’ ‘ Waarmee?’, vroeg ze verbaasd. Aarzelend wees ik op haar buik. Au! Ik kon wel door de grond zakken en durfde haar nauwelijks aan te kijken. Wat zou een resetknop toch handig zijn! ‘Ik heb een riem om die wat opbolt,’ hakkelde ze. Het klonk geruststellend alsof ze mij een hart onder haar eigen riem wilde steken. De volgende dag belde haar man op. Hij foeterde dat ik zijn vrouw zwaar beledigd had. Het is nooit meer goed gekomen. Zelfs spontane acties kunnen niet altijd door de beugel(riem).
Bij dommigheden en ander ongemak mag ik mij graag verschuilen achter mijn roepnaam waarmee ik al vanaf de eerste paplepel werd gepest. Immers, wat rijmt er op Tom? Juist ja! Ik kan er dus gewoon niks aan doen. Beter vóórdenken misschien? Of achteraf denken: ‘een fout is pas fout als je er niets mee doet.’
©Tom van Rossum