‘De angsten die ik moest doorstaan, voelden levensecht’
HEERHUGOWAARD – Irene Captijn en haar man Raymond kregen allebei eind maart koorts. Waar hij aanvankelijk meer klachten had dan zij, belandt Irene uiteindelijk met corona op de intensive care in het Noordwest Ziekenhuis in Alkmaar. Terwijl ze aan de beademing ligt, krijgt ze een delier. Tien dagen lang leeft ze in een waanwereld waarin ze door ‘dokter Covid’ gedwongen wordt om mee te werken aan een geheim medisch experiment. Omdat ze weigert, dreigt hij haar voor altijd het zwijgen op te leggen. Ook haar man en kinderen wil hij wat aandoen. Een nachtmerrie! “Pas later besef je dat het allemaal niet echt gebeurd is, maar op het moment zelf voelt het als de angstaanjagende realiteit.”
Heerhugowaardse coronapatiënte Irene Captijn belandde in nachtmerrie op IC
“Natuurlijk gaat het wel even door je hoofd dat het corona is”, blikt Irene terug op het moment dat ze ziek werd. Maar ze had verwacht dat het niet meer dan een verkoudheid zou zijn. “Ik ben gewoon naar mijn werk gegaan, maar heb geen contact gehad met patiënten”, aldus de Heerhugowaardse die als doktersassistente werkt in een huisartsenpraktijk in Beverwijk. “Toen we voor Raymond naar de huisartsenpost gingen, viel het met mij nog wel mee. Maar toen we terugreden kreeg ik ineens een kriebel op mijn long en leek het wel of ik stroop inademde. De dagen erna stabiliseerde zijn situatie, maar ging het met mij van kwaad tot erger. Ik had hoge koorts en was alleen maar bezig met ademhalen. ’s Nachts hapte ik naar adem. Ik raakte uitgeput. Toen is er een arts bij ons thuis gekomen – ik herinner me nog dat ze ter bescherming een duikbril op had. De dag erna werd ik doorverwezen naar de longarts in het ziekenhuis. Voor de zekerheid nam ik een tasje met spullen mee. Je weet immers maar nooit… Raymond mocht niet mee naar binnen en gaf me nog snel een kusje op mijn voorhoofd. Ik zag de paniek in zijn ogen. Zelf had ik nog altijd het idee dat ik hooguit een nachtje hoefde te blijven en de dag erna wel weer naar huis zou mogen.”
Doodsangsten
Van het zuurstof dat ze kreeg knapte ze wat op, maar de artsen wilden haar toch ter observatie in het ziekenhuis houden. “Ik had niet zo in de gaten dat de artsen zich zorgen om me maakten en dat er steeds andere dokters naar me kwamen kijken – voor mij leken ze allemaal op elkaar. Ik liet de regie los. Vier dagen later werd ik overgeplaatst naar de intensive care, waar ik binnen een paar uur aan de beademing lag, in slaap werd gebracht en begon aan mijn levensechte nachtmerrie. ‘Denk maar aan leuke dingen’, hadden ze me gezegd.” Maar leuk werd het niet bepaald. Waar de buitenwereld denkt dat ze vredig in slaap is, is ze voor haar eigen gevoel tien dagen lang klaarwakker en staat ze doodsangsten uit tijdens haar delier.
Lees verder op pagina 5
