'Gekke Gerrit'
Drie keer per week begon Gerrit klokslag 13.00 uur aan zijn ronde met de groentewagen. Mijn oudere broer hielp hem elke zaterdagmiddag. Uit het raam zag ik hem stoer op de bok zitten en het paard mennen. Dat wilde ik ook! Dus toen hij er geen zin meer in had meldde ik mij gretig aan bij Gerrit. Die had al snel in de gaten dat ik minder stoer was, dus mende hij liever zelf het paard.
Nee, Gerrit was niet gek. Hij deed alleen een beetje gek. Zijn klanten, bijna allemaal vrouwen, waren juist gek op hem, ondanks dat hij met open mond kauwgum kauwde en regelmatig een neusgat dicht drukte om door het andere gat zijn snot op straat te deponeren. Stipt op tijd arriveerde hij op de vaste 'haltes' waar zijn aanhangsters al naar hem uitkeken. Gek waren ze ook op zijn aanbiedingen: 'Drie kilo appels voor de prijs van twee. Handperen, wie het eerste bestelt eentje extra geteld!', dat soort kreten. Gretig hapten ze toe.
Toen al was ik een pietje precies, dus woog ik de spullen op de gram af. Totdat op mijn roep 'wie is er aan de beurt', het ineens heel stil bleef. Gerrit begreep het meteen. Hij gaf immers altijd iets extra’s. Geheel tegen mijn principe moest ik dat ook doen. Maar toen ik een extra banaan op de schaal legde was dat zelfs voor hem te gortig. Op een keer riep ik dat de weegschaal niet goed op nul stond maar op honderd gram. Dat vond Gerrit niet leuk. Ik moest nog veel leren. Wanneer hij een klant een paar keer niet gezien had ging hij informeren en als diegene ziek was kocht hij een bloemetje. Daarnaast wist hij voor elk (huwelijks-)probleem wel raad, zoals: 'Zoek gewoon een andere vent'.
'Gerrit was niet gek. Hij deed alleen een beetje gek'
Vijf gulden verdiende ik voor een middag ploeteren. Gerrit was royaal. Altijd ging ik met een emmer fruit en groenten naar huis. Zeer welkom voor een gezin met tien kinderen…
©Tom van Rossum