Geur van rubber
‘U moet wel áchteruit omhoog, hoor,’ zei de vrijwilliger van het Grottheater doodleuk die zaterdagmiddag. We stonden bij de artiesteningang op een heuveltop in Valkenburg. Zomer 2016. De volgende morgen zou ik er een voorstelling spelen. ‘Hier boven kunt u niet keren.’
Ik tuurde omlaag, naar mijn bus met decors, koffers en apparatuur aan het begin van de enige en smalle weg omhoog, helemaal onder aan de heuvel. Achteruit omhóóg? ‘Is er beneden geen losplaats?’ vroeg ik verbaasd. De Limburger glimlachte allervriendelijkst en schudde het hoofd. ‘Ik zag daar ergens wel een deur,’ probeerde ik nog. ‘Ja, maar daar heb ik geen sleutel van,’ antwoordde de man.
Noodgedwongen zette ik even later mijn lange zware bus in zijn achteruit en stuurde het gevaarte achterwaarts voorzichtig de steile weg op. Het eerste stuk van de helling ging goed en ik vorderde gestaag. Halverwege de heuvel begon de bus voorover te hellen, ik voelde de zwaartekracht en zette me schrap. Hogerop wachtte nog een bocht, als ik die goed doorkwam, was het niet ver meer naar de top. Ik drukte het gaspedaal dieper in en draaide aan het stuur. ‘Ho, ho!’ hoorde ik de vrijwilliger plotseling schreeuwen. Geschrokken trapte ik op de rem, hield mijn voet stevig op het pedaal en tuurde achterom. O jee, de achterkant van de bus raakte bijna de ijzeren afrastering naast de weg. Tsjonge, wat een gedoe. Ik schakelde de bus in zijn vooruit, manoeuvreerde de heuvelweg op en realiseerde me dat er nu iets heel lastigs kwam: de hellingproef, maar dan omgekeerd.
Ik trok de handrem aan, schakelde de bus weer in zijn achteruit, gaf gas en maakte de handrem los. Meteen kwam de bus in beweging, maar niet zoals ik wilde. Hij reed omláág … de heuvel af. Ik trapte op het gaspedaal, de motor begon te gieren, ik zag blauwe dampen en rook verbrand rubber. De bus begon te trillen en te schokken, maakte heel even een surplace en klom toen eindelijk, eindelijk tergend langzaam met zijn kont naar de top.
Kortgeleden waren we terug in Valkenburg, in dezelfde leuke bed & breakfast van toen, maar een andere kamer. De nabijgelegen helling is nog even traumatisch steil … weer ruik ik de geur van de bustocht, áchteruit omhoog.