Stille liefde
Storm. Vernieling. Vuurwerk. Veel kreeg ze te verduren de afgelopen jaren. Haar raampjes lagen er meerdere keren uit. Zo ook haar deurtjes. Eén keer lag ze zelfs helemaal omver, haar boeken dreven in een plas. Ze werd weer overeind geholpen. Haar deurtjes er weer ingezet. Ze kreeg nieuwe raampjes. Altijd staat ze langs de openbare weg. Kwetsbaar. Nooit geeft ze op. Toch hou ik iedere keer mijn adem in als ik naar dit boekenkastje toe fiets.
Zo ook vandaag.
In de verte zie ik haar al staan. Ze ziet er fantastisch uit. Haar raampjes zijn gelapt en haar deurtjes staan wagenwijd open. Als ik voor haar sta, ruik ik de geur van haar boeken. Die magische, klassieke geur van de verbeelding. De parfum brengt mijn leesvlinders in extase. De schatten die ze herbergt, neem ik in me op. Oude boeken krijgen altijd mijn volle aandacht. Vooral oude boeken met niets op de voorkant en op de achterkant. Dol ben ik op de vergeelde pagina's. Oude boeken zijn een pure verrassing. In het uiterste hoekje staat een dergelijk exemplaar. Ik neem het in mijn handen. Ruil het voor mijn boek onder de snelbinders. Ik aai over haar puntdakje. Kijk haar enkele seconden liefdevol aan. Bedank haar voor het boek.
Thuis neem ik plaats op het terras. Een kopje koffie staat voor me. Op de tafel ligt het boek. Wellicht een thriller. Of een roman. Wie zal het zeggen. Als ik het boek open, ruik ik de geur van verbeelding, kort erna vermengd met de geur van koffie en lente. Voordat mijn avontuur begint, denk ik aan mijn stille liefde.
Aan dat kastje dat langs de openbare weg staat en mensen verwend met haar boeken. In stilte. Uit liefde voor de verbeelding.
Laat haar altijd bestaan.