De gouden littekens van Tasar Isskreah
NOORD-SCHARWOUDE - “Alles gebeurt met een reden. Een paar jaar geleden zag ik een video van een vlogger: ‘Wees trots op je littekens’. Ik bekeek de video keer op keer. Littekens zijn er in alle soorten en maten. Sommige zijn lichamelijk en zichtbaar, andere zijn emotioneel, onzichtbaar.”
Aan het woord is Tasar Isskreah uit Noord-Scharwoude. Een Syrische vluchtelinge die via Dubai uiteindelijk in Nederland terecht kwam in het AZC in Alkmaar, en nu samen met haar tweelingzoons in ons dorp woont. Onlangs kwam haar boek Gouden littekens van mijn hart uit, een ontroerende autobiografie. Het vertelt haar heftige verhaal, waarin ze, ondanks alle verdriet en tranen, de liefde van de medemens heeft ondervonden. Dankbaarheid staat centraal in haar verhaal, naast alle wanhoop en onzekerheid. Haar tijdelijke verblijfsvergunning loopt over twee jaar af en ze hoopt dat deze dan definitief wordt. De inburgeringscursus heeft ze vlot doorlopen. Niets lijkt een vast verblijf in ons land in de weg te staan.
Warmte en liefde
“Syrië is een mooi land. Met mijn ouders, drie broers en drie zussen had ik een fijn leven: spelen op straat en altijd plezier met elkaar. Mijn ouders waren geweldige opvoeders en gaven me de ruimte om te leren. Ik verslond de schoolboeken en werd uiteindelijk lerares Engels. Ik ontmoette mijn man en samen besloot we het corrupte land, waar geen hoop op een baan was, te verlaten. In 1999 vertrokken we naar Dubai. Mijn man begon daar een makelaardij. Natuurlijk miste ik mijn vaderland en dat doe ik nog steeds. De oorlog die in 2011 in Syrië begon maakte het alleen maar erger. Toen mijn vader ziek werd, kon ik gelukkig nog op bezoek bij hem. Hij had zoveel verdriet over mijn vertrek en dat heeft hem alleen maar zieker gemaakt. Maar mijn keuze was gemaakt, dus bleven we in Dubai wonen. Via brieven onderhield ik contact met mijn familie. We trouwden en kregen in 2006 een mooie tweeling. Het ging goed met ons. Tot mijn man in 2008 werd opgepakt omdat hij een financiële fout had gemaakt. Nu hij weg was, werd het voor mij erg moeilijk. Ik woonde illegaal in een hele kleine woning. ‘s Nachts stroomden mijn tranen en was alles donker om me heen. Maar ik moest verder, ik moest de scherven lijmen.”
Nederland
Tasar keert in 2016 voor een maand naar Syrië terug om afscheid van haar overleden broer te nemen, die bij een explosie om het leven kwam. “Er is geen graf, helemaal niets van hem, alleen de herinnering.” Het lukt haar om samen met de tweeling met een tijdelijk visum naar Nederland te gaan, naar een zus van haar. Haar echtgenoot kan niet mee. Via de Italiaanse ambassade komt ze met een vluchtelingenstatus met haar zoons tijdelijk te wonen in het AZC in Alkmaar. Na anderhalve maand spreekt ze tijdens een ontmoeting burgemeester Bruinooge in het Nederlands toe. “Ik deed dat gewoon. Niet bang zijn, gewoon durven!”
Taalcafé bibliotheek
Ze doet de inburgeringscursus en komt voor taalles naar het Taalcafé van de bibliotheek in Langedijk. “Daar hebben ze me zo geweldig geholpen, vooral de pas overleden Dick Stet zal ik nooit vergeten.” Veel verdriet heeft ze van het overlijden van haar vader in 2017. Zij verbleef al in Nederland en kon geen afscheid nemen. “Mijn vader zei me altijd dat ik de ader ben die bloed naar zijn hart brengt!“ Opnieuw de tranen en opnieuw de littekens...
Strijder
”In oktober word ik 46 jaar oud en soms voelt het alsof ik zoveel ouder ben door al die ervaringen en herinneringen.” Dat beide zoons diabetes hebben maakt het alleen maar zwaarder voor haar en geeft nog meer verdriet. Het alleen opvoeden van de inmiddels 14-jarige tweeling valt ook niet altijd mee: de jongens verwestersen natuurlijk en daar moet Tasar, met haar Syrische tradities, mee om leren gaan. Helaas is haar tijdelijke contract als docent Engels op het Horizoncollege Hoorn niet verlengd, maar wanhopen doet ze niet. Haar kinderen en haar vechtlust zorgen ervoor dat Tasar door zal gaan. Zij is niet groot van postuur maar noemt zichzelf ‘de kleine strijder in de grote strijd’.
Via WhatsApp heeft zij dagelijks nog contact met haar moeder (67 jaar oud) die geen sterke gezondheid heeft. “Mijn moeder is mijn bron van kracht.” Haar echtgenoot heeft zij al 12 jaar niet gezien maar ook met hem heeft zij dagelijks contact. Hij heeft geen paspoort, dus naar Nederland komen lijkt haast onmogelijk.
Boek
“Toen ik klein was schaamde ik me voor mijn naam, want mijn vader heeft hem zelf bedacht. Later besefte ik me hoe uniek hij is. De naam Tasar maakt me trots en ik spreek hem uit alsof in een gedicht opzeg. If you cannot be a poet, be the poem.” De gouden littekens van mijn hart is te koop in de boekhandel of via uitgeverij Boekscout, prijs € 20,99.
