Ei
Ik heb mijn kippen weggebracht. Op de fiets, in een doos met een touwtje eromheen. Naar een adresje op de Achterweg, met een pot aardbeienjam als dank voor de opvang. Het afscheid van het trio liet me niet onberoerd. Wat wil je? Twee jaar lang trokken we samen op, elke dag vers voer en water en drie melkwitte eitjes in het hok. Ik nam ze mee de moestuin in, ze aten wormen als ik de grond bewerkte. Ze waren dol op restjes spaghetti, gebakken aardappel en rijst, maar helaas, al dat lekkers was ze niet genoeg. Het ging mis, heel erg mis…
In de zonnige coronaweken van de maand april bouwde ik een nieuw kippenverblijf voor ze. Met drie ruime legkasten voor de eitjes en twee ruitjesramen voor het uitzicht. Ik was best tevreden over mijn timmerwerk, maar mijn kippen waren ermee aan. Om bij de legkasten te komen, moesten ze een trapje op en dat waren ze niet gewend. Omhoog ging nog wel, maar er vanaf vonden ze doodeng. De eerste eieren in het nieuwe hok waren klokgaaf, ik raapte ze met genoegen, maar daarna begon de ellende.
Op de tweede dag na opening van het hok lag er een lege eierschaal in het stro. Ik wist niet wat ik zag. Hoe kon dat? Was dit het werk van een muis? Een rat? Een brutale kraai? De dag erop lagen eierschaalschilfers buiten in het gras en … een van de kippen at ervan! Mijn maag draaide om. Waarom deed ze dat? Kalktekort, las ik later op internet, en mijn lief kocht die zelfde middag nog een pak schelpengrit. Hielp ook niet, de volgende weken bleef ik aangevreten eieren vinden. Ik ging op zoek naar de dader, uiteindelijk betrapte ik haar en zette de kip twee dagen en twee nachten apart in een kleine buitenren. Die zou haar lesje wel leren, hoopte ik, maar het omgekeerde gebeurde.
'Die zou haar lesje wel leren, hoopte ik, maar het omgekeerde gebeurde'
Na de hereniging bleken de andere twee ook besmet. Stond het drietal gretig te wachten op het ei van de ander, mij lieten ze de lege schaal. Tsja... Tijd voor nieuwe kippen.
Geert van Diepen