Onbegrip
Ken jij dat ook, iets goeds of leuks willen doen en dan ontdekken dat dat niet zo gewaardeerd wordt? Ik maak dat soms mee en snap dan niet waarom ik dan meestal via-via moet horen dat die ander er niet blij mee is, soms zelfs boos. Vroeger kon ik me daar nog over opwinden, nu niet meer. Ik weet dat mijn intenties goed waren en kan er weinig meer aan veranderen. Een ‘sorry’ zeggen lijkt me dan eigenlijk niet nodig: ik bedoelde het immers goed! Eigenlijk weet ik dat het daarna, voor mij, nooit meer echt helemaal hetzelfde zal worden. Ik begrijp niet dat er niet rechtstreeks gecommuniceerd is en dat gevoel van onbehagen zal, misschien wel altijd, blijven bestaan. Ik behoor wel tot de groep die bij ongemak zonder dralen zegt wat ik op het hart heb. Dan hoort de ander het niet via een omweg en kan gelijk reageren. Als jij je aan mij ergert of iets niet snapt gewoon zeggen hoor, ik sta daar zeker voor open. Weet je wat ik ook niet snap? Mensen die altijd boos op een ander blijven! Je krijgt dan een soort maffia-achtig vendetta gevoel: families die elkaar al jaren negeren, zwart maken en zelfs bedreigen. Mijn moedertje zei altijd: “Kwaad worden is mensenwerk, kwaad blijven is duivelswerk”. Maar hierover heb ik ooit eerder in een column melding van gemaakt. Over een ruzie heen stappen vraagt soms moed en karakter. Het aandurven op de ander af te stappen en het gesprek aangaan. Maar nu beland ik weer in het eerste stukje over onbegrip. Als ik trouwens deze column nalees ontdek ik dat ik nog steeds de schoolmeester speel en met opgeheven vingertje de klas toespreek. Onderwijsmensen hebben niet altijd gelijk hoor! Als ze dat maar eens willen toegeven, of proef ik daar onbegrip? Nu moet ik stoppen, mijn vrouw vraagt of ik de afwas gedaan heb. Hoop dat ze begrijpt dat ik het veel te druk had met andere zaken had. Zoals deze column schrijven…