Boodschap
Het is zaterdagochtend half zeven. Mijn nachten worden steeds korter. Ze zijn onrustig. Tijd voor nieuwe energie. Naar buiten. Na een minuut of tien wandel ik over de dijk langs het kanaal. Twee ganzen blijven lang zitten als ik op ze afkom. Pas op een paar meter afstand rennen ze hard weg richting het water. Boven de eilandjes cirkelt een roofvogel. In de verte komt uit het riet een haas nieuwsgierig op me afgelopen. Dat gebeurt niet veel. De haas loopt door tot op een meter of twintig afstand. Dan schrikt hij en sprint snel het riet in. De zon begint te schijnen. In de verte verschijnen de eerste rookpluimpjes van een houtkachel. Van afstand lijkt de wereld prima in orde. In de bewoonde wereld gaan mijn gedachten uit naar de realiteit. Naar de onrust. Naar de onzekerheid. Naar de twijfels. Terug naar huis wandel ik bewust langs een oude scheepswerf.
Een werf genaamd 'Houdt moed'. Vanaf een brug heb ik prachtig uitzicht op deze historische scheepswerf. Vroeger voeren hier de kooltuinders van Langedijk langs, op weg naar hun eilandje. Op deze eilandjes teelden ze kool die verkocht werd op de groenteveiling. Bovenin de nok van de werf hing tientallen jaren een bord met daarop de naam van de werf. En niet zomaar een naam. Een naam met een boodschap. Gevormd door twee woorden met toverkracht. Woorden waarin je jezelf aan op kunt trekken in barre tijden. Op momenten waarin de toekomst onzeker is. Wanneer de wereld op zijn kop staat. Op dagen als vandaag hebben we deze woorden keihard nodig. Deze twee woorden met oerkracht. Vanaf de brug kijk ik naar de werf, naar het water en naar de lucht. Het liefst zou ik deze twee woorden uitstrooien over de wereld. Onder de brug zwemmen twee zwanen. Ze glijden harmonieus in de richting van de werf. De kop omhoog. Hun boodschap is duidelijk. Houdt moed.