‘Ik kan gewoon niet stoppen met werken’
BROEK OP LANGEDIJK – Na de mulo ging de in Zutphen geboren Lia Endel aan het werk bij Rijs (auto onderdelen) en later Frisia (drogisterijartikelen). ‘’Bij beide bedrijven werkte ik op kantoor, maar ik wilde al snel wat anders. Mijn zus werkte al in de verpleging. Dit leek mij ook fantastisch, maar dacht dat ik dat nooit zou kunnen, want ik viel bij wijze van spreken al flauw bij het zien van een schaafwond.’’
Toch nam haar vader contact op met zuster Alberti in het Elisabeth Ziekenhuis en ze werd aangenomen. “Eerlijk gezegd ben ik zo blij dat het toen, vijftig jaar geleden, zo gelopen is. Ik heb er geen dag spijt van gehad.’’ Lia volgde de opleiding tot verpleegkundige A en had na drieënhalf jaar het felbegeerde papiertje op zak. ‘’Tijdens de opleiding krijg je met alle afdelingen in het ziekenhuis te maken, maar mijn hart ging meteen uit naar de kinderafdeling. Na vijftig jaar is datzelfde gevoel er nog steeds. Sinds 2016 werkt ze als zzp-er nog steeds met kinderen. Totaal in drie gezinnen.
Sluiting
Jarenlang werkte Lia op de kinderafdeling in het Elisabeth Ziekenhuis in Alkmaar. ‘’Toen dat ziekenhuis de deuren sloot kwam ik in het Centraal Ziekenhuis terecht. Ook met heel veel plezier gewerkt. Natuurlijk weer op de kinderafdeling. Mijn hart ging open als ik de kleintjes mocht verzorgen. Vooral bij de kinderen op de boxenafdeling, die hadden echt alle aandacht en liefde nodig. Op die afdeling voelde ik me thuis en dat blijkt wel omdat ik me een halve eeuw later nog steeds erg betrokken voel bij de verzorging van kinderen.’’
Stuk moderner
‘’Als ik terugkijk op hoe de zorg vijftig jaar geleden ging, is het totaal niet te vergelijken met de zorg van nu. Ik kan me nog herinneren dat je er als verpleegkundige in de avond en nacht alleen voor stond. Als er iets was moest je de arts bellen. Door de jaren heen is het allemaal veel moderner geworden en alleen ten goede. Er veranderde ook veel toen we in het ziekenhuis twee nieuwe kinderartsen kregen. Ze kwamen uit Groningen en introduceerden allerlei nieuwe apparatuur. Al deze nieuwe technieken en veranderingen waren voor het personeel niet altijd even makkelijk. Maar dat had z’n tijd nodig en op een gegeven moment raakte iedereen er aan gewend.”
Kinderthuiszorg
Na bijna 35 jaar in het ziekenhuis kwam Lia terecht bij ZieZeZo. ‘’Een Kinderthuiszorgorganisatie die regionaal acteerde. Het was dankbaar om chronisch zieke kinderen thuis te kunnen verzorgen, zodat zij niet meer in het ziekenhuis, maar fijn in hun vertrouwelijke thuisomgeving konden worden verzorgd! Toen ZieZeZo overging in een landelijke organisatie besloot ik, ook op verzoek van een aantal ouders waar ik al jarenlang een kind verzorg, door te gaan als zzp-er. Ik kom nu al 15 jaar bij drie gezinnen om te helpen met de medische verzorging."
Sem, Milou en Jill
Als deze namen vallen beginnen de ogen van Lia te glinsteren. "Als je deze kinderen al zo lang onder je hoede hebt krijg je een heel speciale band met ze. Zo verzorg ik Sem al vanaf dat hij baby was. Hij is nu zestien jaar. Sem hoort ook bij ons gezin. We hebben drie kinderen en acht kleinkinderen en iedereen kent Sem. Hij logeerde vaak bij ons. Ook Milou en Jill zijn dol op Lia en willen naast haar zorg ook regelmatig een gezellig praatje.' '
Lia werkt op dit moment tussen de tien en vijftien uur per week en krijgt daarbij volop steun van haar man Jos.
"Ik denk nog weleens aan het moment dat mijn vader zuster Alberti aansprak of ik de opleiding mocht gaan doen voor verpleegkundige A. Dat heb ik altijd in gedachten gehouden en daar ben ik hem ook dankbaar voor. Ik zou dit vak voor geen goud willen missen!''