(Meester) Willem Kaan neemt afscheid van het onderwijs
NOORD-SCHARWOUDE - Sommige mensen vergeet je nooit. Zoals je meester van de zesde klas. 'Meester Kaan' is zo iemand. Tijdens het interview regent het anekdotes en mooie herinneringen. Alsof ik weer 12 ben, en hij weer 23. Deze week heeft Willem Kaan, na veertig dienstjaren, officieel een punt gezet achter zijn carrière in het onderwijs. Eerst 25 jaar als leerkracht op de Barnewiel, later als IB'er (Intern Begeleider) ook op de Jeroen Bosch school (nu de Helix), en de laatste jaren als leraarondersteuner op de Hasselbraam.
door Marsha Bakker
Sommige kinderen blijven je wel bij, vooral die met een verhaal
"Ik werd ooit onderwijzer omdat ik niet wist wat ik anders moest. Ik was wel redelijk in economie dus ging naar de HEAO. Zonder succes. Ik was best muzikaal dus ging naar de Muziekpedagogische Akademie. Daar ontdekte ik naast mijn muzikale kant ook mijn pedagogische talenten. Ik besloot te solliciteren naar de functie van leerkracht op de Barnewiel in Oudkarspel. Destijds moest je nog een soort auditie doen, voor de wethouder en nog een aantal andere notabelen. Met een proefles waarin je liet zien wat je in je mars had. Ik gaf een muziekles. En werd aangenomen!"
Respect
Een echte leerkracht werd hij later pas. "Door schade en schande leer je het vak in de vingers krijgen. En dan vooral wat belangrijk is. In mijn ogen is dat kinderen in hun waarde laten, wie ze ook zijn en wat ze ook doen. Als leerkracht hoor je ze zelfvertrouwen te geven, of soms juist terug te geven. Omdat je aan de basis staat van hun leven. Natuurlijk is het belangrijk dat het werk af komt en dat de cijfers goed zijn. Dat ze naar je luisteren en leren respect te hebben voor de leraar. Maar dat respect moet je andersom ook verdienen. Kinderen zijn de volwassenen van de toekomst. Ik heb ze altijd serieus genomen, al zullen veel oud leerlingen mij herinneren als een grapjas die altijd gekkigheid bedacht", lacht hij.
Grapjas
Alle oud leerlingen zullen zich meester Kaan of (later) meester Willem nog herinneren. Andersom is dat niet altijd zo. "Maar dat is de leeftijd hè", lacht hij. "Zonder gekheid: ik heb zó veel leerlingen in de klas gehad in die veertig jaar. Sommige kinderen blijven je wel bij, vooral die met een verhaal. Scheidingen, ziek en zeer en erger, ik heb het allemaal gezien en meegemaakt op school. Als je zelf vader wordt, komt dat nog harder binnen. Dan snap je opeens hoe het voelt als je kind ziek is, of niet goed in zijn vel zit. Gepest wordt of niet mee kan komen qua niveau. Het gaf mij een extra dimensie als leerkracht, maar het was soms ook zwaar. Ik trok het me aan." Gelukkig zijn er veel meer leuke dingen en mooie momenten geweest in die veertig jaar, dan nare dingen.
Lees verder op pagina 3