Grapjas?
De vrouw kijkt mij verdrietig aan. Ik had weer eens leuk willen zijn en vergeet dan meestal dat er omstandigheden kunnen zijn waardoor de ander die zgn. humor niet waarderen kan. Meestal is die ander te beleefd om mij van repliek te dienen, maar er zijn er ook die mij snoeihard laten weten dat ik allesbehalve grappig ben. Ik stotter te gemakkelijk een excuus. Maar die vlieger gaat niet altijd op. ‘Sorry hoor, heb ik je beledigd?’ Ik kijk de al eerder vermelde vrouw aan en voel me onzeker. Ze knikt en zegt dan botweg: ‘Ik vertelde je een maand geleden nog dat mijn man overleden is, maar je zult wel weer niet geluisterd hebben!’ Oeps, wat moet ik zeggen om die stomme opmerking goed te maken? Nog een grappige opmerking kan natuurlijk niet, dan maar op de serieuze, meelevende toer. Ik kijk ernstig en zeg vol empathie: ‘Ja, dat is waar, mijn excuses, ik heb weer eens niet opgelet, vervelend voor je.’ Ik steek mijn hand uit en verwacht dat zij die wel beet zal pakken. De vrouw knikt en groet kort. Zij draait zich om en loopt snel bij me vandaan. Waarom ben ik vaak toch zo’n onhandige hark die denkt altijd leuk te moeten zijn? Als ik thuiskom vind ik mijn vrouw in de woonkamer. Zij heeft even tijd om de krant te lezen en zegt bij mijn binnenkomst: ‘Wat ben je laat, ben je ergens blijven hangen?’ Normaal doe ik het niet, wil niet graag als hark versleten worden, maar nu vertel ik haar wat er gebeurd is. Tot mijn verbazing schudt zij slechts het hoofd en leest verder in de krant. ‘Waarom zeg je niets?’, vraag ik verbaasd. Zij kijkt mij aan en antwoordt: ‘Ach jongen, ik kan er nu weer wat van zeggen, maar de ervaring leert dat dat zinloos is. Ga jij maar fijn door met die grapjes, de mensen leren je dan tenminste kennen!’ Ik zeg niets, loop beteuterd naar buiten waar een buurman staat. Hij groet en zegt: ‘Zo buur, heeft je vrouw je eindelijk bij het grofvuil gezet?’ Ik kijk hem aan en antwoord: 'Ik word zo moe van die grapjes van je!’