Groot verdriet huist in kleine dingen
REGIO - Het gekke van verdriet: het komt op heel vreemde momenten. Zomaar. Groot verdriet huist in kleine dingen.
Zo herinner me ik dat ik vlak na het overlijden van mijn vader op de fiets zat en met tegenwind een hoog viaduct op moest. Als ik me niet vergis, regende het ook nog.
Ik werd vliegensvlug ingehaald door een ambulance met loeiende sirenes.
Het gele gevaarte zoefde voorbij en het lawaai van de toeters en bellen sloot al het andere geluid af. Ik stapte af en keek de ambulance na. De wind joeg de tranen over mijn wangen. Ik wilde gillen.
In stilte afgewacht
Hoezo flitsten deze levensredders naar een man of vrouw in nood terwijl er voor mijn stervende vader niet eens een arts werd gebeld? Er werd in stilte afgewacht door de nachtverpleegkundige. Niet ingegrepen om de dood weg te houden.
Dit was natuurlijk valse verontwaardiging van mij; mijn vader was niet meer te redden. Zo zachtjes mogelijk sterven was het doel. Het was volledig inhumaan en bovendien kansloos geweest om in te grijpen, anders dan hem gerust te stellen.
Mijn vader ging gewoon. En hij werd laten gaan omdat het niet anders kon. Maar die tragiek kwam op dat viaduct even heel hard binnen. Niet te redden. Niet de moeite van het sirenen waard.
Sinds toen trek ik het geluid van sirenes veel minder dan voorheen. Ik denk onwillekeurig aan papa in het thuiszorgbed en zijn gedwongen overgave. Groot verdriet huist in kleine dingen.