Breiwerkje
Met een hond maak je weleens wat mee en ik kan u zeggen dat je daar niet altijd met een trots gevoel op terug kan kijken. Zo liep ik vorig jaar op een zomerse dag met onze labrador door het park. Hij liep los, want dat mocht daar. Ik denk dat we het echtpaar aan de picknicktafel zo ongeveer tegelijkertijd zagen. Nu is onze Doerak er razendsnel bij als er iets te eten valt, dus ik hield hem dicht bij me. Er stond niets lekkers op tafel, maar aan de voeten van de vrouw stond een flinke, leren tas. Hij stond wagenwijd open en wat Doerak in de afgelopen jaren heeft geleerd, is dat er in een tas soms eten is te vinden. Maar hij toonde geen enkele interesse en liep het echtpaar straal voorbij. Dat viel mee, dacht ik nog bij mezelf.
Bij het meertje mocht hij even zwemmen en langs dezelfde weg liepen we terug. Ik was die tas helemaal vergeten, maar Doerak zeer zeker niet. Zo’n beest is slimmer dan je denkt. Nog voordat het echtpaar aan de picknicktafel in beeld kwam, schoot hij bij me vandaan. Ik zag nog net hoe hij zijn kop tot over zijn oren in de tas stak en er met een breiwerkje in zijn bek weer uitkwam. Een spierwit rondbreiwerkje! Als een dolle rende hij ermee over het grasveld. In blinde paniek holde ik achter hem aan en dat was natuurlijk helemaal fout, want nu werd het een leuk spelletje. Op de puppytraining hebben ze het me nog zo goed verteld, maar ja, bedenk dat maar op zo’n moment.
Hoe ik het voor elkaar gekregen heb, weet ik niet, maar op een gegeven moment stond ik met dat breiwerkje in mijn handen tegenover het echtpaar. Er was niets meer van over. Het waren toeristen. In mijn beste Engels zei ik dat ik ze graag een grote bos bloemen zou geven, maar dat ik die helaas niet bij me heb als ik de hond uitlaat. Sorry, sorry, sorry. Ze namen het goed op of misschien waren ze nog niet helemaal van de schrik bekomen. Wie zal het zeggen. Ik veegde nog een plukje witte katoen van Doeraks kop en droop beschaamd af.