‘Eerste generatie Senseo’s was een drama’
WORMERVEER – Ze kennen als geen ander de levensduur van huishoudelijke apparaten. ‘De eerste generatie Senseomachines was echt een drama. Ze gingen achter elkaar kapot’. En de kwaliteit van artikelen uit low-budgetwinkels. Of de sluwe technieken die fabrikanten gebruiken zodat hun apparaten praktisch niet te repareren zijn, anders dan door hun eigen servicedienst. Even voorstellen: de ‘handige Henkies’ van het Repair Café Wormerveer.
Het Repair Café Wormerveer en hun strijd tegen de afvalberg
Het eerste Zaanse ‘reparatiecafé’ is te vinden in de Amandelbloesem in Wormerveer en is twee keer per maand open.
“De eerste twee mensen op de lijst zijn niet komen opdagen”, verzucht Gré. De vrouw van Joop de Kok, coördinator en oprichter van het Wormerveerse Repair Café, ontvangt de mensen. Samen met Mar maakt ze de reparatiebon. De bezoekers wachten, coronaveilig, onder de luifel buiten en in de royale entree.
“Wat een stugge banden komen toch van de Action “, verzucht fietsenmaker Kees van Hoogstraten. “Het rubber is veel te hard, je stuitert over de weg.” Hij laat zich niet kennen en met de nodige krachtsinspanning geeft het onwillige rubber zich uiteindelijk gewonnen. Het resultaat is een blij gezicht van de eigenaresse van de fiets als ze weer mobiel het Repair Café verlaat.
Acht werkplekken
Joop is al vanaf de Zaanse start in 2013 het aanspreekpunt van het Repair Café Wormerveer. “Ik verloor door de crisis in dat jaar mijn baan als timmerman. Het was Gré, die destijds werkte bij Welsaen, die mij aanspoorde het Repair Café op te zetten”, vertelt de coördinator trots. En terecht, want het concept is succesvol. In 2019 waren er Repair Cafés in 35 landen, in totaal 1800 wereldwijd. De Stichting Repair Café schat dat er wereldwijd tot 2019 meer dan een miljoen producten zijn gerepareerd.
In Wormerveer zijn er vijftien vrijwilligers die iedere eerste en derde vrijdag van de maand tussen 13.00 en 16.00 uur in de Amandelbloesem alles repareren wat je onder je arm mee kunt nemen. “En fietsen”, vult Joop aan. “Zoals je ziet zijn het allemaal pensionado’s die op acht werkplekken de spullen repareren.”
Kleine vergoeding
Voor een reparatie wordt een kleine vergoeding van 2,50 euro gevraagd (los van het eventuele nieuwe materiaal). “Of wat de mensen er voor over hebben. We krijgen maar 150 euro subsidie en moeten ook de ruimte hier huren.” Om tevreden te stellen: “Gelukkig kan Gré goed praten, want ze krijgt nog wel eens wat extra geld los.”
Maar een vetpot is het niet. Terwijl de mannen hun uiterste best doen de ingebrachte apparaten een nieuwe ronde te gunnen. Vaak slagen ze daar goed in. “Simpel, het is een breuk in de elektriciteitsdraad”, stelt Wouter bij een ingebrachte stofzuiger vast. “Het lastige bij het vervangen van het snoer is de veer die de katrol laat oprollen. Als die losschiet, krijg je hem nooit meer goed.”
42 volt soldeerbout
Stofzuigers en koffiezetapparaten zijn de populairste apparaten die worden ingebracht. Maar ook klokken, speelgoed tot en met spullen die historische- of persoonlijke waarde hebben. Zoals de 42 volt soldeerbout, ooit het gereedschap van een PTT-werknemer. Aan een andere tafel wordt een diepe zucht geslaakt. “We hebben samen 250 verschillende bitjes om schroeven los te draaien, maar de fabrikant van dit apparaat heeft een eigen, stervormige schroef gemaakt. Daardoor kan hij alleen bij de eigen servicedienst worden opengemaakt”, zeggen twee mannen spijtig.
‘Even solderen en klaar’
De mannen geven echt niet snel op. Zo hebben ze in het verleden zelfs contact gezocht met fabrikanten om aan te geven dat hun machines vaak simpel gerepareerd kunnen worden, mits ze geen popnagels gebruiken of de boel in een klomp plastic vastzetten.
(VERVOLG OP PAGINA 3)
