Een bericht uit het verzorgingshuis
Door Emmy Ooms
”Wat is er ook alweer aan de hand in het huis, zuster?” “Er is een virus mevrouw Bakker, en niet alleen in het huis maar in de hele wereld”, antwoordde ik haar. De ontzetting en verbazing was van haar gezicht af te lezen. “De hele wereld? Hoe kan dat nou?”Ja, dat vraag ik mezelf ook elke dag af.
We zitten in een rollercoaster van emoties, verdriet en geluksmomenten
Als ik ’s morgens wakker word realiseer ik me, dat het echt zo is. We zitten in een rollercoaster van emoties, verdriet, geluksmomenten en wat al niet meer. Maar vooral ongeloof. Wanneer ik ons verzorgingshuis binnenstap heerst er een serene rust. Het restaurant is dicht. Er wordt uiteraard wel gekookt, maar onze bewoners eten allemaal op hun eigen kamer of in de huiskamer van de afdeling. Op de etage waar ik werk is het ook al zo rustig op de gang. Normaal is er veel bedrijvigheid, familieleden die gezellig op visite zijn en achterkleinkinderen die tikkertje spelen op de gang.In de verte hoor ik gezang uit de huiskamer. De activiteitenbegeleidsters verzorgen een muziekmiddagje. Andre Rieu doet het altijd goed. Maar ook de liedjes van vroeger. Onze bewoners kunnen daar zo van genieten. Meer afleiding is er natuurlijk ook niet voor ze, omdat ze totaal van de buitenwereld zijn afgesneden.
Gelukkig is er niemand ziek bij ons op de afdeling.“Komt Jolanda nog?” vraag een bewoonster aan me. “Nee, Jolanda mag niet komen vanwege het virus, maar we kunnen haar wel even bellen en dan kunt u haar gelijk zien, is dat een idee?” De blijdschap is op het gezicht te lezen. Ik bel haar en zie het gezicht van Jolanda in beeld. Hoe is dit toch in godsnaam mogelijk, zie je haar denken. Elke keer als ze wat wil zeggen tegen haar dochter houdt ze de telefoon bij haar oor, wat op zich ook heel hilarisch is. “Hoe gaat het met je mam? Zijn de zusters wel lief voor je?” zegt Jolanda plagerig. Het is lastig om voldoende afstand te houden van je collega. Je merkt ook dat iedereen er op een andere manier in zit. We zijn allemaal bang om ziek te worden, maar we moeten ook ons werk doen en dat kan niet op anderhalve meter afstand. Eigenlijk moet je daar niet te lang over nadenken, want dan kun je niet op een normale manier werken. Die onzichtbare vijand grijpt ons allemaal aan.
Niets is meer vanzelfsprekend. Maar we moeten door en dat doen we ook!