Een week later
Het was een gewone vrijdag, één week later. Ik ging naar mijn werk. Het coronavirus had zijn sporen nagelaten. Kranten vol met verontrustende berichten en extra televisie uitzendingen.
Het was heel moeilijk om een parkeerplek voor mijn auto te vinden. Vele mensen werken thuis. Maar voor mij was er toch nog een plek. Jippie!
Terwijl ik langs het oude, statige verzorgingshuis liep, lachte de natuur mij toe. Een bloeiende magnolia en een perk vol narcissen, tussen een paars tapijt. Het maakte mij blij.
Bij de koffieshop hing het geruststellende bericht aan de voorgevel, dat zij overgingen tot een loketfunctie voor levering. Life must go on.
Tijdens de korte wandeling naar mijn werk begroetten de weinige mensen die ik tegenkwam mij en ik hen. Gedeelde missie; op weg naar het werk.
In de straat van bestemming was een glazenwasser op dit vroege uur bezig met zijn werk. De vuilnisauto leegde de containers. Nederland is een stuk rustiger, maar leeft.
Voor ik de sleutel in het slot steek van de huisartsenpraktijk, aanschouw ik de A 4-tjes op de deur. 'Heeft u klachten die te maken kunnen hebben met corona, bel ons. Wij zijn er altijd voor al uw vragen. De deur is niet op slot, maar overleg voor u komt. Voor uw en onze veiligheid'.
Samen zijn we sterk!