Vlegeljaren van een stuk verdriet
KROMMENIE – “Toen ik bij meester Wapstra, die grijze ouwe kerel, op school zat in Krommeniedijk, hoorde ik al een stemmetje in mijn kop die zei ‘Dick, je moet alles goed onthouden. Want ooit ga je alles wat je heb gezien en beleefd opschrijven.’ Dat heb ik nu gedaan”, zegt Dick Visser met een ondeugende lach. De geboren Krommenieër heeft nu zelf grijs haar en tikt volgend jaar de 80 jaar aan. Recent bracht hij bij uitgeverij Boekscout het boek ‘Vlegeljaren van een stuk verdriet’ uit. Daarin beschrijft Dick Visser op humoristische wijze zijn jeugdjaren aan de Vlusch.
Door Dirk Karten
Op maar liefst 362 pagina’s vertelt de auteur op uiterst smaakvolle wijze over wat hij heeft uitgevreten in zijn jeugdjaren in Krommenie. Met recht ‘uitgevreten’. Want waarom mocht hij bijvoorbeeld toch geen fikkie steken onder het ouderlijk houten huis…?
‘Ik had interesse om dingen tot stand te brengen, niet om ze steeds te doen’
“Mijn moeder noemde me een stuk verdriet”, vertelt Dick Visser. “En terecht. Want ik was toen al een eigenwijze klootzak.” Het zegt het weer met dat schelmse lachje. Het lopen mag dan niet meer zo snel gaan, zijn geest is nog zo scherp als een scalpel. De inmiddels in Zaandam woonachtige schrijver neemt geen blad voor de mond.
Nu woonachtig in Zaandam? Staat er op de kaft van het boek niet ‘...Geef mij maar Krommenie, dat is leuker dan Zaandam?’… (‘In Krommenie heb je geluk, want in Zaandam gaat alles stuk’).
“Klopt. Maar hier vond ik de bedrijfsruimte voor mijn tekeninstituut.” Naast schrijver is Dick Visser talentvol graficus. “Dit is mijn ouderlijk huis aan de Vlusch” zegt Dick en hij laat twee schitterende aquarellen zien. “Daar ben ik in 1941 geboren. De houten woningen bestaan niet meer. Misschien maar goed ook.”
Vlusch en Uitweg
Het huis en de natuurlijke omgeving van destijds maakten een onuitwisbare indruk op de jonge Dick. Krommenie is niet alleen zijn geboorteplaats. Hij omschrijft het Zaandorp als ‘Mijn plaats op aarde. Je had Krommenie, dan een hele tijd niks, dan pas de rest van de wereld.’ En dat in een tijd waarin de auteur zijn ‘werelddorp’ zag als niets meer dan twee straten in het verlengde van elkaar: de Vlusch en de Uitweg.
Journalist Gerrit Visser
Krommenie was ook het domein van zijn vader Gerrit Visser. In zijn tijd een beroemdheid in Krommenie. Als journalist was hij ‘het’ gezicht van weekblad De Krommenieër. Toen Gerrit te horen kreeg dat de eerste flats in Krommenie zouden worden gebouwd, verhuisde het gezin in 1954 naar de Landzichtlaan. “Hoog boven het dorp kon mijn vader zo graag ‘over zijn volk kijken”, herinnert Dick. Lang bleef het gezin daar niet wonen want eind jaren vijftig werd er verhuisd naar de Fortuinlaan.
“Op school leerde ik niets. En dus begon ik op veertienjarige leeftijd als krullenjongen bij drukkerij Knijnenberg. Het drukkersvak vond ik mooi. Maar toen Cees Knijnenberg mij vroeg een drukpers uit elkaar te halen en elders weer op te bouwen, vond ik dat veel interessanter.”
(VERVOLG OP PAGINA 3)
