Garantie
Een kleine dorpswinkel is eigenlijk altijd open. Althans voor sommige oudere mensen. Als 's avonds rond acht uur een ondernemersechtpaar met een kop koffie voor de televisie zit om het nieuws van die dag te bekijken, gaat de bel. De mevrouw kijkt uit het raam en ziet een oudere, onbekende meneer op de stoep staan.
Nietsvermoedend loopt zij de trap af en opent de 'privédeur'. Het echtpaar woont boven de winkel maar heeft een privéopgang naar het woonhuis. Zij begroet de meneer en kijkt hem afwachtend aan. Meneer daalt met zijn handen af naar de diepe zakken van zijn doorleefde jas. In zijn rechter hand houdt hij overduidelijk een horloge. Zo te zien heeft dit horloge al heel wat tijd weg getikt. Dat blijkt. "Hij doet het niet meer," zegt de meneer.
Hij doet of hij oog in oog staat met de mevrouw bij de toonbank in de winkel. Mevrouw blijft in haar rol en vraagt meneer over drie dagen terug te komen om het horloge weer op te halen. "Voor zes uur," voegt ze daar voor de zekerheid nog aan toe. Als zij weer bovenkomt ziet zij nog net de weersverwachting voor de volgende dag…
Weken later verschijnt de meneer weer in de winkel. Ach, wat is tijd? Mevrouw herinnert zich meneer maar al te goed. Met het horloge in de hand, treedt ze hem tegemoet. "Helaas, meneer, uw horloge is niet meer te repareren. Het hele binnenuurwerk is kapot."
"Dat is helemaal mooi," zegt de meneer. "Ik heb er twee jaar geleden op de markt nog een nieuwe batterij in laten zetten. Had ik dat geweten… Zit er dan geen garantie meer op?"
De mevrouw schudt haar hoofd en haalt haar schouders op.
"Weet u hier in de buurt nog een Kijkshop? Ik moet toch een nieuw horloge hebben. U jaagt mij nu wel op onkosten. U begrijpt toch wel dat ik deze reparatie niet ga betalen. Het was een nepreparatie!"
Hij draait zich om en sloft de winkel uit. Halverwege richt hij zich nog eenmaal tot de mevrouw.
"Weet u hoe laat het is? Ik niet," voegt hij er zuchtend aan toe.
Isa Bron