Helm
Vele coronaweken later komen de verhalen.
Van de mevrouw die drie weken op de I.C. van een plaatselijk ziekenhuis heeft gelegen en eindelijk thuis is. Tevreden zit zij in het zonnetje. Niet in een mooie zonnestoel of een loungebank. Nee, in een scootmobiel, maar wel op haar eigen terras.
99 grote dozen met ‘dankjewel-chocolaatjes’
Wat heeft zij hiernaar verlangd. Ze is blij, dankbaar en positief. Haar dank is groot voor iedereen die heeft meegeholpen aan haar herstel.
Ze vertelt negenennegentig grote dozen met ‘dankjewel-chocolaatjes’ uitgedeeld te hebben. Daaromheen een grote strik vol liefde.
De trap opgaan lukt niet meer. Geen probleem, er is een traplift. Ze waardeert de belangstelling van haar huisarts. De straat is versierd en de vlag hangt uit.
In een naburige stad schijnt er zelfs een huisarts te zijn, die zijn spreekuur hield met op zijn hoofd een integraalhelm. Waarschijnlijk bij gebrek aan een mondkapje. Zijn patiënten zullen wel verbaasd gekeken hebben.
Maar… hij was er en hoe. Langzaam maar zeker keert het gewone leven terug. Mensen maken vakantieplannen, gaan weer naar hun werk en de kinderen gaan weer naar school.
Het blijft natuurlijk vreemd als de man achter de bar vraagt wat je temperatuur is. Evenals de beveiliger die je terugroept bij de ingang van een grote winkel omdat je vergeten bent je handen te ontsmetten. De yogalessen zijn buiten in het natte gras tussen de teken en de hondenpoep.
Maar ach…
We leven nu eenmaal in een andere tijd. Het is hoe het is. Laatst hoorde ik een oudere meneer op straat aan een dame vragen: ”Doet u nog aan corona?”
Hij wel. En u?
Isa Bron