Stille Herdenking
Aan mijn kleinkinderen, die nog jong zijn en nog niet kunnen lezen. Maar goed nieuws: de school gaat weer open. En… misschien sluiten we elkaar straks weer in de armen en zijn we vrij van een virus, genaamd Corona. Later, het lezen komt en dan kan deze column een piepklein stukje geschiedenis aan hen meegeven.
Van overal loerde het niet meer weg te denken gevaar, een gevaar dat steeds dreigender werd. Vijf lange bange en angstige jaren. Het werd ‘oorlog’ genoemd, de ‘Tweede wereld oorlog’. Niet de eerste in de lange geschiedenis van de samenleving. Maar hier voorlopig de laatste – ik hoop van harte dat dit duurzaam is: geen oorlog meer.
Van overal loerde het virus op de mens. Waar kon micro-organisme een gastheer of gastvrouw vinden om een besmetting te laten plaatsvinden? Weer brak er een periode aan van angst… angst op besmetting en angst voor het geval er te weinig verzorgende mensen zouden zijn en een tekort aan speciale bedden, intensive care genaamd. Het betekent intensive bewaking en behandeling van belangrijke lichaamsfuncties. Doodgaan is aanstaande en kent geen genade, maakt geen onderscheid maar neemt wel de pijn weg die een ernstig virus in het lichaam teweegbrengt. Er is verdriet om afscheid van een lief mens. Er zijn vele vragen zoals ‘waarom’. De antwoorden, als die er al zijn, zijn zo moeilijk te geven – ook hier in deze tekst is geen antwoord te vinden: ik weet ze niet. Maar ik beloof jullie, dat er enige summiere uitleg komt.
Liefde en herinnering blijven en bieden houvast en troost. Na een oorlog, na een ramp en na een virus en ziekte.
Deze dag, maandag 4 mei 2020, is een beladen dag. De mensen gaan er niet op uit: niet naar een monument, niet naar een herinneringsplek, alleen thuis bij de televisie, wellicht. De vlag hangt halverwege de vlaggenstok. Een teken dat we allen herinneringen ophalen en denken aan alle slachtoffers van iets wat zinloos is geweest, maar ook stilstaan bij een alarm ‘word wakker mensen, denk aan de samenleving, denk aan de medemens, doe elkaar geen pijn en denk aan de aarde.’
We herdenken, maar dan binnenshuis. Het is al weken zo: zoveel mogelijk thuisblijven. Het is stil, pijnlijk doodstil.