Doorleven

9 november 2020, 14:27

"Ach ja, het leven is niet eenvoudig," zei ik tegen de vrouw die op de bank naast me was komen zitten en vervolgens een diepe zucht de wereld inliet. "Weet u, meneer, mijn dochter wilde zo nodig naar Mexico. Ging juist daar stage lopen voor haar studie diergeneeskunde. Ik vraag u, meneer: waarom naar Mexico?" Ik haalde mijn schouders op. Niet dat de vrouw daar meegeholpen was, maar ik wist niets beters. "Vijftien maanden was ze weg. Laat ze nou terugkeren met een Mexicaan... een Mexicaan meneer - zijn naam was, toeval of niet, Manuel Corona. Ik moet eerlijk zeggen: ik was daar niet blij mee, met die man niet en met zijn naam niet. Ook omdat ikzelf corona heb gehad, de ziekte dan. In de eerste golf was ook ik aan de beurt. Na een maand moest ik mijn leven weer oppakken. Doorgaan met herstellen en met het leven. Het is niet makkelijk, meneer. Gelukkig had hij een miezerig handkoffertje bij zich. Voor mij een teken dat hij weer spoedig zou gaan. Dat bleek een misvatting. Hij had geld... veel geld. Hij kocht hier alles waarvan hij meende het nodig te hebben. Daarnaast kocht hij ook veel voor mijn dochter. Elke dag liep ze in een andere outfit." Hier stopte de vrouw en keek me aan. "Wat zou u hebben gedaan?" Ik wilde weer mijn schouders ophalen, maar bedacht me. "Ik zou Manuel omarmen. Een goede manier om geld binnen te halen." De vrouw keek mij aan. Deed haar slanke benen over elkaar. "Meent u dat nou?" Ik knikte. "Bent u op geld?" "Nee," zei ik, "maar het is in deze tijd ontzettend makkelijk." De vrouw zweeg en staarde. Dacht na. "Het leven gaat door, mevrouw, ook met Corona: de keuze van uw dochter. Zij is kennelijk gevallen voor Corona. Is daar de enige in. Neem het zoals het komt zou ik zeggen." De vrouw leek niet overtuigd. Ze wisselde van lichaamshouding en keek mij nogmaals aan. "Nou, ik wil tegen mijn dochter wel..." begon ze. "U moet er zelf wel achterstaan," viel ik haar in de reden. "Corona gaat vanzelf weer weg," beurde ik haar op. "Mexicanen houden van hun land." "Dank u, ik had dit even nodig." Ze stond op. Ze bleef vast lang doorleven, vermoedde ik zo.