Het is een schande dat er anno 2020 nog een weggeefwinkel moet bestaan
PURMEREND - Weggeefwinkel De Saamhorigheid opent maandag 20 juli officieel de deuren van de tijdelijke nieuwe locatie aan de Mercuriusweg 2 in Wheermolen. De instantie ontstond 10 jaar geleden vanuit het idee van Ans Biervliet om elkaar te helpen met spullen die een ander niet meer gebruikt. Tot en met 31 december mag De Saamhorigheid blijven zitten waar ze zit. In de tussentijd moet uitgekeken worden naar een andere locatie.
door John Bontje
Hecht team van vrijwilligers zet zich in voor medemens die geen nagel heeft om achterste te krabben
Als je niet beter zou weten denk je bij de term weggeefwinkel in eerste instantie aan een soort loket waar je gratis en voor niks artikelen kan brengen en halen. Dat klopt als een bus. Echter één nuance: het is een regelrechte schande dat het bestaat en dat dient de overheid en politiek zich nu voor eens en altijd aan te rekenen. Want bij De Saamhorigheid werken vrijwilligers en komen 'klanten' die nagenoeg geen nagel hebben om hun achterste te krabben.
Doordat ze buiten alle regelingen vallen, moeten ze zien rond te komen van nog minder dan een schijntje. Natuurlijk heeft dat z'n redenen maar die vallen in het niet bij het horen van de achtergrond en waarmee deze mensen elke minuut van de dag te maken hebben.
40 euro per week
Nederland anno 2020! We praten met Nancy, Esther (zij is een van de oudgedienden), Daphne, Alie, Patricia, Jeffrey en Gavin. Zeven vrijwilligers, van jong tot oud(er). Ze vormen een hecht team. Dat is niet verwonderlijk want ze hebben raakvlakken; de een voor de ander moet rond zien te komen van 40 euro per week en weet exact wat het is om weinig tot niets te hebben. Om nog maar te zwijgen van uitgeven. Vergeet daarbij niet dat sommigen nog thuiswonende kinderen hebben.
Met heel hun hart
Desondanks staan de zeven met heel hun hart voor anderen klaar, dragen op die manier een steentje bij in een uiterste poging het leven voor de ander toch nog een beetje draaglijk te maken. Wie zijn die anderen? Degenen die net iets boven de minimumgrens zitten om naar de voedselbank te gaan.
"Ik kan er zo boos over worden. In wat voor land leven we hier?"
"Dat kan een paar euro zijn. Mensen die net als wij overal buiten vallen", vertelt Nancy van Dijk met tranen van woede en teleurstelling in haar ogen. "Ik kan er zo boos over worden. In wat voor land leven we hier? En de doelgroep wordt alleen maar groter. Niet alleen bij ons, ook bij de voedsel- en kledingbank. Het is te schandalig voor woorden. Ik heb een dochter en houdt haar het liefste zo lang mogelijk dichtbij me. Maar aan de andere kant zou ik tegen haar willen zeggen: probeer het eens in een ander land. Misschien is het daar beter geregeld voor mensen zoals wij."
Vrijwilliger COA
Alie is evenmin te spreken over de gang van zaken. "Begrijp me heel goed, ik wil niet discrimineren maar ik heb teveel gezien. Ik heb als vrijwilliger bij het COA (Centrale Opvang Asielzoekers) gewerkt en zag dat mensen die daar vandaan in een compleet ingericht huis werden gezet. En als de bewoners het interieur vervolgens verkochten, om wat extra geld te hebben, stond van de ene op de andere dag het huis weer vol met nieuwe spullen. Maar voor ons wordt helemaal niks geregeld, wij vallen overal net buiten en mogen kreperen. En dat zie ik ook aan de mensen die hier komen."
Hoe zitten de youngsters Jeffrey en Gavin erin? "Ik doe dit werk om iets voor een ander te doen. Dan draag ik op mijn manier een steentje bij. Wij hebben het thuis nooit breed gehad en ik weet wat het is om van 40 euro per week rond te moeten komen. Je bent afhankelijk van een instantie waar je terecht kan. Ik woon nog bij mijn moeder en ben hier gekomen omdat ik na drie of vier dagen ook weleens een ander t-shirtje aan wil trekken", aldus Jeffrey (22). Daphne, Esther en Patricia horen het aan en knikken instemmend.
Esther: "Ik ben er het langste bij van alle zeven en het is nog atijd hetzelfde liedje. Met welke instantie ik ook contact heb, overal val ik net buiten. Het is een schrale troost dat ik lang niet de enige ben, maar het voelt zo verdomde waardeloos en ook zo oneerlijk."
Beetje blijheid
Ieder heeft zijn eigen verhaal. Zo is Gavin vanwege schulden door zijn ex bij de weggeefwinkel betrokken geraakt. "Ik schaam me er niet voor, het is zoals het is. Natuurlijk is het geen pretje, maar aan de andere kant doet het me goed om een klein beetje blijheid te zien bij de mensen die hier met iets leuks vandaan gaan. En om mensen te ontmoeten die gewoon verlegen zijn om een gezellig praatje, want die komen hier ook", zegt Gavin.
"Je mag best weten dat ik vaak denk in welke klote maatschappij we leven"
Schaamte is iets waar 'klanten' van de weggeefwinkel mee kampen. Nancy: "Dat is ook hartstikke logisch. Hier wil je in principe niet zijn. Je wilt geholpen worden, maar niet op deze manier. Ik vind het ook onbestaanbaar hoor, als je ziet waar overal op wordt bezuinigd. Je mag best weten dat ik vaak denk in welke klote maatschappij we in dit land leven. En de politiek maar ouwehoeren en eindeloos zeuren over allerlei randverschijnselen. Ik zeg: kijk eens wat er om je heen allemaal aan ellende gebeurt. Doe daar eens iets aan."
Goede bestemming
Afgelopen maandag was de eerste dag om op het nieuwe adres in te brengen. Het is mooi om te zien hoeveel spullen er zijn gedoneerd en bij elkaar staan in de twee beschikbare lokalen van de voormalige school. Maar het kan nog veel meer. Vanochtend was er opnieuw gelegenheid om spullen in te brengen. Om aanstaande maandag met goede moed van start te gaan. Weggeefwinkel De Saamhorigheid houdt zich aanbevolen voor alles behalve meubels. En als het nog niet voldoende duidelijk is, alle spullen krijgen een goede bestemming.
Gavin: "Ik schaam me er niet voor, het is zoals het is"
Het vrijwilligersteam wil de gemeente Purmerend en de Prinsenstichting bedanken voor respectievelijk het beschikbaar stellen van de locatie aan de Mercuriusweg en het gebruik -totdat corona uitbrak- van de voormalige locatie aan de Rudolf Garrelsstraat. Nancy van Dijk: "En niet te vergeten bedanken we Anja Bonnes van het Preventieteam en wijkmanager Edwin Färber. Zij hebben zich 100% ingezet om ons werk hier voort te zetten."
Signaal
Dit artikel staat sinds dinsdagmiddag op onze website en op de Facebookpagina Rodi Purmerend. Vanaf het moment van plaatsing was de belangstelling om het verhaal te lezen en te delen gigantisch. Een duidelijker signaal om aan te geven dat deze problematiek alle aandacht verdient, is nauwelijks denkbaar.
Voor bezoekers van weggeefwinkel De Saamhorigheid is het goed om te weten dat ze geen papieren hoeven te overleggen. "Wij kijken de mensen in de ogen."
Voor meer informatie kijk op www.facebook.com/weggeef/
