Beminnelijk
"Kun je iemand in het geheim beminnen," vroeg de man aan mij toen we plaats hadden genomen aan een klein tafeltje in een Grand Café met voor ons een glas bier. Hij voegde er een minzaam lachje aan toe. Ik keek eerst naar hem en toen naar buiten. Mijn gedachten dwaalde even af… af naar tijden die mij gunstig gezind waren.
Tijden die prettig waren om mee te maken. Ik keek de man weer aan. Hij was geen vreemde voor mij. Maar of ik hem naar kende? Al enige tijd huisde hij in een verzorgingshuis. Eigenlijk was hij te jong voor een verzorgingshuis, maar somatisch was het alleen zijn geen optie voor hem. Bijna intense verzorging had hij nodig. Hij vond het maar niets: wonen in een verzorgingshuis...
'Kun je iemand in het geheim beminnen?'
Privacy was een woord dat nauwelijks herkend werd en dus niet in praktijk werd gebracht. Seks was uit den boze. Het verzorgingshuis is nu eenmaal geen plek voor liefde, vond hij. "Kijk om je heen als je door dit gebouw loopt. De meesten zijn aan het verwelken. Als je in de hal zit krijg je het gevoel dat de aardse wormen aan je kist zuigen. Ik bedoel maar…"
Zijn vrouw woonde nog in hun huis en kwam dagelijks op bezoek, behalve de avonden. Hij wist niet goed waarom. Hij vroeg er niet naar. Elke ochtend keek hij uit het raam… naar het appartement op de tweede etage aan de overzijde van de straat. Dan zag hij naar zijn oordeel een alleenstaande vrouw – hij had daar nimmer een man in huis gezien – eveneens naar buiten kijken. Ze was jonger dan hij, zo schatte hij in. Misschien in jaren wel minder dan hij lief had.
Eigenlijk te jong voor een verzorgingshuis...
"Het is maar hoe je het woord 'beminnen' definieert. Welke betekenis je eraan geeft," gaf ik als reactie en hoopte dat ik daarmee zijn vraag had beantwoord. Dat bleek evenwel een misvatting. "Ik ken maar één betekenis van dat woord," zei hij tussen twee slokken bier door. Het verbaasde mij, want hij was altijd een man van meerdere betekenissen geweest, wat terminologie betreft dan. Ik vroeg hem welke betekenis hij dan aan het woord gaf en begon ook eens van mijn bier te drinken. "Liefde koesteren," zei hij kort. Weer dat minzame lachje.
"Wat bedoel je dan met 'geheim'? vroeg ik hem. "Niemand weet ervan. Ja, jij nu natuurlijk," antwoordde hij en gaf me een vette knipoog. Ik wist niet goed wat nu te zeggen, maar probeerde wat: "Als je nu eens naar haar toeloopt en je maakt haar deelgenoot van je geheim, misschien vindt ze je dan beminnelijk," zei ik tegen hem en besloot mijn bier verder op te drinken. Ik zag dat hij mij peinzend aankeek.