Plaatsvervangend trots
Het is al weer 40 jaar geleden dat ik in Noordlaren een boerderijtje had gekocht en zelf, naar eigen inzicht, ging verbouwen. In mijn omgeving waren er mensen die het een bouwval vonden, maar ik zag er direct een uitdaging in. Mijn jeugdig enthousiasme was toen groter dan mijn vakkennis.
Ik moest hieraan terugdenken toen een jong stel, ook dertigers, laatst de Monumentenloods van de HVA binnenstapte met de vraag of wij voor hen een voordeur hadden. Wij moesten de bezoekers teleurstellen: het formaat klopte niet of de vormgeving van de deur paste niet bij het pand, Vervolgens dwaalden zij wat rond en vonden enkele zaken die zij wel konden gebruiken: een kastje dat achter de brievenbus gehangen kan worden, een sponning met raam om in hun wc te plaatsen en nog enkele kleine zaken.
Tevreden gaven zij hun adres op en betaalden. Zo wist ik dus dat zij, Lorran en Marijn, aan de Kennemerstraatweg 71 woonden. Op een goede zonnige zondag wandelde ik langs de Kennemerstraatweg en zag de heer des huizes in werkoutfit klussen aan de riolering in zijn voortuin. Gelukkig herkende hij mij als de 'baas' van de loods en nodigde mij meteen uit pand te bekijken.
Ik keek mijn ogen uit: wat een uitdaging. Het pand was eerst een kantoorgebouw, inclusief zachtboard plafonds en neonlampen (ook nog in de slaapkamer). De vloeren lagen open. Hun voorkamer lag vol met balken, isolatiemateriaal, flexibele waterbuizen, et cetera. Lorran vertelde dat hij een plaat board van een deur verwijderd had en toen pas zag hoe mooi die deur was. Als een soort ontdekkingsreiziger wees hij me op details in de betreffende deur en deurlijsten.
Wat een pracht klus, zo’n huis. Ik was plaatsvervangend trots.
Jos Stroomer, HVA