Truus Wijsmuller werkte samen met Rudi Carrell?
Truus Wijsmuller, herontdekt als 'tante Truus, de redster van 10.000 kinderen uit handen van de nazi’s' had na de Tweede Wereldoorlog een veelzijdige loopbaan. Als lid van de Amsterdamse gemeenteraad werd ze bij vele projecten betrokken. Zo’n project was “Blijvend Applaus” om verarmde artiesten een onbezorgde oudedag te gunnen. Truus was als penningmeester de drijvende kracht van de nieuwe stichting en ze bereikte haar doel: enkele huizen in de Amsterdamse binnenstad als tehuis voor hulpbehoevende artiesten. Er was veel geld nodig en daarom bracht Truus een lp op de markt, “Blijvend Applaus”. Bekende artiesten in 1965 wilden graag meewerken: Willie en Willeke Alberti, Jasperina de Jong, Trea Dobbs, Conny VandenBosch, Conny Stuart, Mieke Telkamp, Rob de Nijs, Corry Brokken, Wim Sonneveld en dus ook onze Alkmaarse Rudi Carrell. Ze zongen beroemde liedjes ‘uit de oude doos’. Zo zong Rudi Carrell op de plaat een oud succes van Lou Bandy, “Louise zit niet op je nagels te bijten”. Sterren van nu voor de sterren van toen, was het motto.
door Leen Spaans
Verdrietig
De aanleiding was verdrietig. Showbiss-journalist Henk van der Meyden schrok van het lot van Louisette, Nederlands beroemdste zangeres van de eerste helft van de 20e eeuw. Zij ontdekte grote sterren als Wim Kan en Wim Sonneveld, die zij opnam in haar theatershows. Haar Vlaams-Joodse man werd in 1943 vermoord in Auschwitz. Die klap is zij nooit meer te boven gekomen. Van de Meyden trof haar in 1962 volkomen verarmd, verward en verwaarloosd aan in haar woning. De Stichting ‘Blijvend Applaus’ was snel geboren. Truus Wijsmuller sprak bij de presentatie van de lp: “Wij hopen dat we (…) honderdduizend gulden bij elkaar krijgen. Met dit geld kunnen wij dan wat antieke pandjes in de binnenstad van Amsterdam kopen, waarin mettertijd de oudere artiesten zullen gaan wonen”.
Meer geld
Tot op hoge leeftijd, haar tachtigste, voerde ze nog actie om het doel te bereiken. Dat lukte, maar het kostte haar wel tien jaar. Er bleek veel meer geld nodig te zijn dan die beoogde ton, uiteindelijk meer dan zeven ton! Al die tijd had ze Wim Sonneveld aan haar zijde als haar persoonlijke adviseur en stimulator. In 1976 ging het Sonneveld-huis aan de Egelantiersgracht open. Wim Sonneveld maakte het niet meer mee, hij was twee jaar eerder overleden. Maar Truus zorgde ervoor, dat hij er met zijn naam bij was. In 1997 stelde de Stichting ‘Blijvend Applaus’ een belangrijke prijs in, een ‘oeuvre award’, voor opmerkelijke artiesten met een zeer lange staat van dienst. De eerste ging naar Drs. P. In 2019 ging de prijs naar Herman Finkers.
Truus had tijdens haar Alkmaarse jeugd van haar ouders geleerd: ‘Als je mensen in nood kunt helpen moet je het doen’. Truus was een mensenredder. Als er één ‘blijvend applaus’ verdient is zij het wel.
(De lp ‘Blijvend Applaus’ is te vinden op Youtube, met al die hits van onze grootouders en overgrootouders. En met Rudi Carrell en zijn grappige liedje over Louise, de nagelbijtster.)