We snakken naar buitenlucht!
We snakken naar buitenlucht in deze tijd van sociale afstand, maar: niet iedereen heeft een tuin of balkon bij zijn woning waar het goed toeven is in deze tijd van thuisblijven en op straat de sociale afstand met de 1,5 meter aan te houden. Duurzame stedenbouw en bouwkunst vormen de oplossing.
Met het mooie weer van de afgelopen weken zagen we weer veel binnenstadbewoners buiten in de zon zitten, voor hun woning aan de gracht of in het gras aan de Singels, een aardig stadstafereel. Je denkt dan: goh, gezellig met z’n allen op straat, ondanks de 1,5 meter afstand. Maar een aantal van heeft geen andere keuze, omdat ze geen eigen buitenruimte bij hun appartement hebben.
Voor deze mensen is deze tijd extra lastig. Dit wordt in de binnenstad steeds erger: grote en kleine huizen worden tot appartementen verbouwd zonder dat deze aan de elementaire behoefte - een privé buitenruimte of berging - van de huurders of kopers voldoen. Hierdoor kan er namelijk een appartement méér worden gebouwd.
Al eerder schreven we in een column over de genomen vrijheid van de eigenaar/ontwikkelaar met betrekking tot het stedenschoon, die de vrijheid van ons om júist van dat stedenschoon te willen genieten, ontnam. In dit geval wordt de vrijheid van de huurder of koper op een leefbare binnenstad ontnomen.
Deze omstandigheden van de beperkende sociale afstand kan weleens een verandering in ons denken en handelen betekenen. Zoals een kleine 120 jaar geleden toen de Woningwet in werking trad om de woonomstandigheden voor arbeiders in ons land te verbeteren.
Het reizen over de wereld en zelfs in eigen land wordt wellicht voor langere tijd beperkt. Het is dan juist nú de tijd om de historische binnenstad leefbaar en aantrekkelijk te maken én te houden door duurzaamheid van de stedenbouw en bouwkunst. Met voldoende ruimte zoals een buitenruimte en berging.
Lucas Zimmerman