"Ik had het zo benauwd en raakte in paniek"
Vervolg voorpagina
"Ik raakte in paniek omdat ik het benauwd kreeg en probeerde, achteraf gezien heel dom natuurlijk, uit alle macht adem te halen waardoor ik allemaal hete rook heb ingeademd. We zaten als ratten in de val want het was zo ontzettend druk. Al snel dacht ik; het kan toch niet zo zijn dat ik nu doodga? Dit kan niet, dit meen je niet…” Lisa raakte bewusteloos en viel op de grond net zoals zovelen die avond. “Ik voelde op een gegeven moment dat ik werd opgetild en toen ik mijn ogen opende stond ik op de dijk, in shock, en ik dacht: Ik leef nog!” Op datzelfde moment zat Monique op haar kruk achterin het café vlakblij de plaats waar het vuur ontstond. “Ik had eerder op de avond de deur naar het voorraadhok gezien en ben daar naar binnen gegaan en op de vloer gaan zitten en dacht dat ik dit droomde. Uiteindelijk ben ik voorin via de trap naar buiten gekomen.”
Handen in het ijs
Zowel Lisa als Monique weten niet door wie ze zijn gered en naar buiten zijn gebracht. Lisa: “Toen ik op de Dijk liep kwam er een jongen naar mij toe die mij heeft geholpen. In de verte hoorde ik iemand roepen; 'hier is nog plek'. Toen werd ik opgevangen in een ander café. Daar werd ik binnen op een kruk gezet met mijn handen in een bak ijs. Ik had zulke koude handen dus wilde ze er steeds uithalen, maar dat mocht niet. Hing een beetje versuft met mijn handen in die emmer en herinner me dat ik heel vaak mijn naam en adres bleef herhalen. Ergens vaag wist ik dat er iets heel ergs was gebeurd…”
Na de brand
Na de brand werden zowel Monique als Lisa (na haar coma) meerdere keren geopereerd. Monique: “De periode na de brand vond ik eigenlijk veel heftiger dan de avond zelf.” Lisa: “Als ik eraan denk hoe ik toen ooit in slaap ben gevallen met drukkleding aan, al die spalken om m’n armen en een masker op mijn gezicht… Ik weet ook nog dat het die avond erg druk was en dat er vanaf die avond uitsmijters voor alle kroegen stonden”. De dames nemen verder niemand iets kwalijk.
“We hebben het overleefd en het gaat goed met ons!”
Gewoon een ongeluk
"Het was gewoon een ongeluk, domme pech…Wij waren na de brand eigenlijk alleen maar met onszelf bezig. En niet met het aanwijzen van een schuldige. We waren bezig met revalideren en met de operaties. Ik wilde gewoon weer het leven oppakken en naar school. Dat was ook helemaal niet erg, want je viel niet op. Veel leerlingen hadden brandwonden op het Don Bosco College, dat was heel normaal”, zegt Lisa. Monique: "Ik denk ook niet dat mijn leven heel anders had verlopen als ik de brand niet had meegemaakt.” Lisa: "Uiteraard was het heftig maar ik denk dat ik het goed heb kunnen verwerken en het een plek heb kunnen geven. En het belangrijkste is dat we het hebben overleefd en dat het nu goed gaat met ons! Dat vind ik belangrijk om te vertellen aan mensen die ook verbrand zijn geraakt. Je kan eroverheen komen, je kan weer gelukkig worden!” zegt Lisa. "Absoluut”, besluit Monique.
