Zuiderzeereporter Corry: ‘Warme herinneringen aan koude tijden’
ENKHUIZEN – Corry Blok-Plas (1958) schrijft sinds 2016 verhalen voor de website mijnzuiderzee.nl. Verhalen over het verleden van de Zuiderzee, IJsselmeervissers, vuurtorens en schippers van veerboten tot de strenge winters in Enkhuizen. Als Zuiderzeereporter is ze gek op de geschiedenis van het Zuiderzeegebied. “Ik ben geboren en getogen in Enkhuizen. Alles wat met water te maken heeft fascineert me.”
'Al minstens 100 verhalen verzameld'
Irene Hemels
Corry is geboren op ’t Suud. “Mijn belangstelling voor vroeger begon met mijn vader die mooi kon vertellen over zijn tijd als IJsselmeervisser. Hij zie vaak: ‘dat was de mooiste tijd van mijn leven’. Van de strenge winter 1962/1963 weet ik nog goed dat mijn vader mij met de fiets ophaalde van kleuterschool De Duiventil aan de Bierkade en hij dan, ik voorop op de stang, via de werkhaven van Enkhuizen het Krabbersgat op fietste. De werkhaven was waar nu de haven van het Zuiderzeemuseum is. Mijn vader fietste via het havenhoofd en de oude sluizen de Oosterhaven in, waar hij ter hoogte van de Karseboomstraat, waar we woonden, de wal weer opzocht. Het is lang geleden, maar ik weet het nog als de dag van gisteren. De ijsbloemen stonden op de ruiten van de voorkamer waar geen kachel brandde.”
Gebreide borstrokken
Van het een kwam het ander. Ze meldde zich aan als Zuiderzeereporter en heeft sindsdien al minstens honderd verhalen verzameld. Veel over de visserij, maar ook over allerlei andere onderwerpen met betrekking tot het oude Zuiderzeegebied kwamen aan bod. “Er valt zoveel te vertellen. Mijn moeder is opgegroeid in een kruidenierswinkel aan de haven met veel vissers als klant. In de jaren vijftig en zestig lag de hele haven nog vol vissersboten, die bij de afslag hun vis kwamen lossen. Ik ben met al die verhalen opgegroeid, vermengd met mijn eigen jeugd ben ik gaan schrijven.” Uit het verhaal Voorbereidingen op de winter. “Ik weet nog goed dat mijn oma een paar borstrokken en een paar maillots breidde. Als je pech had, dan waren die van echte wol… en dat kon vreselijk prikken. Gek werd je ervan! Als de wol een beetje verwarmd werd, was het ietsje draaglijker. Daarom drapeerde ik ’s ochtends mijn maillot zorgvuldig om het kachelhekje van onze brandende oliekachel voordat ik hem aantrok.” Ook de levertraan herinnert ze zich nog levendig: “Vies was dat. Als je geluk had, kreeg je een zuurtje na en ging dan met een kruik naar bed. Wij hadden in de winter twee ijzeren kruiken, die gevuld met heet water, loodzwaar waren. Eromheen zat een gebreide of gehaakte kruikenzak en als daar een gat in zat, verbrandde je je tenen, maar het was toch lekker!” En wie keek er niet, net als Corry begin jaren zeventig, uit naar schaatsen op de ijsbaan? “Ik weet nog dat ik hoopte dat er ijs kwam, zodat we konden schaatsen op de verlichte baan in de nieuwbouw. Vol goede moed ging ik er met een vriendin dan ’s avonds naar toe in de hoop leuke jongens tegen te komen. De pret duurde ook nooit lang, voor je het wist, dooide het alweer.”
Participatieproject
De winters in Nederland zijn niet meer wat ze zijn geweest. Vroor vroeger de voormalige Zuiderzee met enige regelmaat dicht, zo is het IJsselmeer tegenwoordig alleen bij hoge uitzonderingen bedekt met een stevige laag ijs. Door de opwarmende aarde verwachten meteorologen dat strenge winters zeldzamer worden.Het Zuiderzeemuseum zoekt verhalen en foto's over echte winters. Deel je herinneringen, persoonlijke ervaringen, foto's en filmbeelden via Mijnzuiderzee.nl.
Doe mee
Samen schetsen deze bijdragen een tijdsbeeld van de sfeer en beleving van ‘echte' winters in de twintigste eeuw. De verhalen krijgen een blijvende plek op het online verhalenplatform Mijnzuiderzee.nl en zijn in digitale vorm in de wintertentoonstelling van 2020/2021 van het Zuiderzeemuseum te zien. Verhalen en foto's die voor 1 maart 2021 worden gedeeld, maken een kans om in deze tentoonstelling extra uitgelicht te worden. Zelf schrijven is niet noodzakelijk. Corry en andere Zuiderzeereporters helpen graag bij het schrijven.