Jacco Spil kijkt uit naar: 'Samen leuke dingen doen, ik heb er al zin in'
MEDEMBLIK - Jacco Spil betrapte zich vier weken geleden, op 12 maart terwijl hij naar zijn werk liep, op een vervelende hoestje. "Het was zo’n hoest die je op voelt komen en niet kunt onderdrukken", vertelt Jacco. "Omdat in onze sector juist die week een nieuw protocol was ingegaan (bij de lichtste griepverschijnselen ziek melden en in thuisquarantaine gaan) meldde ik me ziek en ging naar huis. Uiteraard had ik op dat moment nog sterk het beeld dat het om een gewoon griepje zou gaan, maar voordat ik thuis was had ik de eerste koortsaanval gehad."
Jacco Spil verslaat met wilskracht en discipline coronavirus
Het gezin van de Medemblikker bestaat uit vijf personen. "Hoewel ons huis, met twee grote families en veel vrienden, meestal een soort duiventil is, was ons meteen duidelijk dat het huis op slot moest. In onze omgeving zijn mensen die wel tot de risicogroep behoren en juist voor hen wil je geen risico zijn. Dus toen ik thuis kwam hebben we meteen het huis ingedeeld; de bank voor was mijn quarantaineplekje beneden en boven was dat mijn bed. De rest van het huis was voor mijn vrouw en kinderen. Ook hebben we heel consequent meteen een aantal protocollen ingevoerd, zo heb ik nooit met mijn blote handen de deurklinken vastgehouden en bij elke hoestje ging dat in papier dat meteen weer doorgespoeld werd. En uiteraard heel vaak en lang handen wassen. Alle wasgoed extra vaak in de wasmachine en op minimaal 60 graden. En uiteraard 1,5 meter afstand. We houden dat nog steeds vol, mijn vrouw en kinderen heb ik nog steeds niet kunnen knuffelen."
Ziektebeeld
Jacco's eerste dag in huis was geen makkelijke. "De koorts bleef aanhouden, maar vervelender was dat ik het gevoel had dat ik door een rietje moest adem halen. Ik was continu bezig met zuurstof proberen binnen te krijgen, letterlijk haalde ik tot dertig keer per minuut adem. Het voelde soms als hyperventileren. Ook de steeds weer terugkerende koortsaanvallen en bijkomende koortsdromen waren beangstigend. Na het eerste weekend (dag 5) had ik het eerste contact met de huisarts. Hij sprak niet alleen het vermoeden van Corona uit, maar ook van bijkomende bacteriële infecties. Ook gaf hij eerlijk aan dat ik een van de eerste patiënten was en dat hij vooral samen met mij wilde kijken hoe het verloop zou zijn. Letterlijk was het onbekend gebied. We hadden hierna ongeveer om de dag overleg. De verwachting was dat het een paar dagen zou duren en het dan beter zou gaan. Maar een week later was er nog geen enkele verbetering in de situatie, dus dokter wilde graag persoonlijk langskomen om me na te kijken. Zo kwam hij op dag 12 geheel in zo’n ruimtevaartpak en met mondkapje bij mijn quarantaineplek langs. Mijn longen pruttelden en hij vermoedde vocht in mijn longen, maar erger was dat mijn zuurstofgehalte te laag was (93) en mijn ademhalingsfrequentie was nog veel te hoog. In overleg met de internist van het ziekenhuis werd hierop besloten dat ik direct naar het ziekenhuis moest."
Buiten gezet in blauwe jurk, koffer en mondkapje
Zo kwam Jacco op dag 12 aan bij de coronasluis van het ziekenhuis. "Ik kreeg zo’n blauwe jurk aan en een degelijk mondkapje op. Op advies van de arts had ik mijn koffertje met overnachtingsspullen bij me. Bij binnenkomst op de afdeling, waar al het personeel overigens zeker niet alleen mondkapjes had maar zo’n duikersuitrusting hadden, werd er bloed geprikt, een test gedaan en bloeddruk en zuurstof gemeten. Ik kreeg te horen wat de huisarts ook al geconstateerd had: mijn conditie is uitstekend, mijn bloeddruk prima, alleen mijn zuurstof was laag en ik had koorts natuurlijk. Later werd er nog een longfoto gemaakt en een hartfilmpje. Daarna volgde een urenlang wachten waarin de artsen overlegden wat ze met mijn situatie aan moesten. De begeleidende arts gaf eerlijk aan dat ik ook voor hun een soort proefkonijn was, er waren simpelweg nog maar heel weinig patiënten binnen. En ook de supervisie arts gaf eerlijk aan dat het een moeilijke situatie was, mijn zuurstof was te laag en dat moest eigenlijk hoger. En ook deze doktoren vermoedde bacteriële infectie(s). Maar mijn algemene conditie als niet-roker zonder overgewicht en een sportieve achtergrond, wekte dan weer dat de verwachting dat ik het zelf aan moest kunnen. In de loop van de dag kwamen daar gunstige uitslagen binnen. De zogenaamde afnemende waarden deden de artsen vermoeden dat ik zelfs al aan het herstel was begonnen. En zo werd ik met blauwe jurk, mondkapje en koffertje naar buiten gezet. Wel nog even mijn handen wassen, maar even binnen wachten tot mijn vrouw gearriveerd was, kon blijkbaar niet meer. Dus zo zat ik een halfuurtje tussen de ambulances op mijn koffertje in de koude avond te wachten."
Weinig verandering in situatie
Thuis gekomen veranderde er weinig aan de situatie. De koorts bleef en ook het vechten om lucht. "Ik kreeg van het ziekenhuis een antibioticakuur mee, dus de huiduitslag, jeuk en keelontsteking zou minder moeten worden. Dat lukte matig, want de situatie werd niet beter en in overleg met de arts kreeg ik astmamedicatie om te zorgen dat ik meer zuurstof op kon nemen. In de eerste elf dagen van mijn ziekte was ik slechts 1,2 kilo afgevallen, maar nu was ik op één dag drie kilo lichter. Ook kwamen de koortsaanvallen heftiger terug, op dag 15 ging ik over de 40 graden heen. Dag 16 was de slechtste dag tot dan toe. Naast opnieuw 40 graden en heftige nachtmerries als gevolg van de koorts, klam wakker worden alsof je een lading prut over je heen gekregen hebt, was vooral de twee aanvallen waarbij ik wegviel waren beangstigend. Ik voelde tot twee keer achter elkaar dat mijn zuurstof zo laag was dat ik mezelf flauw voelde vallen. De eerste keer was ik een paar minuten weg maar de tweede keer kon ik mijzelf twintig minuten niet bewegen. Ik lag in een soort ultieme overlevingsstand. Niet alleen bij mij maar ook bij mijn vrouw was de paniek groot en terwijl ik niet kon reageren hoorde ik haar hard op praten over 112 bellen. Uiteindelijk kwam ik weer bij."
Inhaler voor meer zuurstof
De volgende dag had Jacco opnieuw bijna 40 graden koorts en gebruikte veel de inhaler om maar wat zuurstof binnen te krijgen. Uiteindelijk zakte op dag 18 de koorts tot 36,8. "We controleerden meerdere malen, omdat ik in al die ziektedagen niet onder de 38 kwam. De koorts bleef de hele dag weg en ook de daaropvolgende dagen. Zo voerde ik op dag 19 voor het eerst een goed nieuws gesprek met de arts. Het herstel kan nog lang duren zegt de arts. Ik ben twaalf kilo afgevallen en mijn longen functioneren matig. Ik moet nu eerst reserves opbouwen, daarna longfunctie en spierfunctie, maar het begin is er. Na al die dagen van uitzichtloos dezelfde situatie is er nu enig herstel. Ik kan weer een beetje lopen, een beetje vast voedsel eten en ik krijg weer een beetje smaak. Als mijn hoesten over is mag ik uit quarantaine. Als het goed is ben ik dan ook immuun… en mijn vrouw en kinderen ook. En ja, ze mogen mijn bloed gebruiken om de antistoffen uit te halen. Dan heeft alle ellende toch ook nog wat positiefs opgebracht."
De meeste mensen deugen uitgelezen
Zoveel thuis zitten biedt ook voordelen vindt Jacco. "Zo heb ik het boek De meeste mensen deugen van Rutger Bregman uitgelezen. Daar was ik normaal nooit aan toe gekomen. En hij heeft helemaal gelijk; in tijden van crisis helpen vrijwel alle mensen elkaar. De paar egoïsten die alleen aan zichzelf denken, zijn een minderheid. Ik ben afgelopen drie weken overspoeld met bloemetjes, fruit- en overlevingspakketten, kaartjes en ongelofelijk veel mensen die hulp aanboden. Ik denk zelfs dat deze crisis iets heel moois kan voortbrengen; saamhorigheid. Daarvan is al veel in Medemblik, dat zie je tijdens de evenementen, de Draverij, maar ook bij de sportverenigingen, verzorgingstehuizen en andere plaatsen met allemaal vrijwilligers. Het is schitterend om mee te maken. Juist deze crisis laat zien dat er zo veel moois, diep menselijks gebeurt, dat mensen belangeloos hulp aanbieden. Misschien moeten we, als dit allemaal voorbij is, die saamhorigheid erin houden en die paar egoïsten die dat maar gedoe vinden gewoon volledig negeren en lekker met elkaar samen leuke dingen doen. Tegen de tijd zal ik ook wel weer lucht genoeg hebben om mee te doen; ik heb er nu al zin in."
Bron: Medemblik Actueel.
