Geen eenzame kerst
Dakpannen rammelden van de gewelddadige wind, welk gierde om het huis en de verwarming brandde op volle toeren toen Jack bij zijn buurman René de kamer binnenstapte.
Jack kwam wel meer even buurten, zoals nu in de ochtend, maar deze keer om te vragen of René, die alleen woonde, de kerstavond bij hun wilde doorbrengen in huiselijke sfeer en riep tussentijds even tevoren: “volk, volk”, maar geen weerklank.
De kerstboom straalde toen Jack in de woonkamer kwam, de kerstboom schitterde in de spiegel en de kerststal met kaarsjes gaf een rustgevende schaduw op het net aangebrachte bijna witte behang.
En achter de bruin lederen bank lag het houten been van buurman René. Vreemd?
Even verder half onder de tafel lag René, hij lag daar rustig op zijn zij, de ogen gesloten.
Gelukkig ging zijn borst wel op en neer. Jack vertrouwde het toch niet, en belde direct 112, en zij waren er binnen drie munten. De nodige handelingen werden door de ziekenverplegers gedaan en René werd zonder zijn houten been afgevoerd naar het ziekenhuis.
Of de voorzienigheid heeft meegeholpen, wist René nadien niet, maar na te zijn onderzocht werd er niets ernstig gevonden en hij werd in de middag ontslagen en ging met de taxi naar huis. Waar het been nadien weer dienst deed en zat hij 's avonds aan het kerstdiner bij de buurtjes.
En bij het zingen van Stille Nacht, op het schommelend en troostende ritme van René zijn houten been op het parket, stonden de tranen in zijn ogen van geluk en wist nog snikkend uit te brengen: “zalig kerstfeest lieve buurtjes, ik heb in jaren niet meer zo genoten en een dergelijke mooie en fijne kerstavond gehad.”
peter.koomen300@gmail.com