'Zo de wind waait': expositie Nora van Klingeren
DEN HELDER - Nora van Klingeren exposeert vanaf heden met haar tentoonstelling 'Zo waait de wind' bij de Kunstuitleen in Den Helder. Een overzicht van haar werk is zowel in restaurant Kunst en Kitchen als bij de Kunstuitleen te bewonderen.
Nora zoekt in haar werk naar combinaties van technieken
Nora van Klingeren (1956, Amsterdam) maakt wandkleden of wandtextiel van vervilte wol en handgeschilderde en gezeefdrukte zijde. Ze maakt haar vilt zelf en verwerkt hierin door haarzelf beschilderde en met zeefdruk bedrukte zijde. Een deel van het proces doet ze met de hand en een deel met de viltmachine. Zij zoekt in haar werk naar combinaties van technieken. Het vervilten van wol in combinatie met zijde geeft structuur en diepte aan de kleden.
Interessant
“Mijn werk begint altijd met iets waardoor ik geïnspireerd raak en daarmee komt dan gelijk de titel. Ik bedenk wat ik ongeveer wil maken en maak daar vervolgens een ruwe schets van. Je zou kunnen zeggen dat dit een vertrekpunt is van het verhaal dat ik wil vertellen. Vervolgens ga ik aan het werk, het zeefdrukken van de zijde, het schilderen van de zijde, het neerleggen van zijde en wol en tot slot het aan elkaar vilten. Ik wil graag dat niet alleen het totale beeld iets vertelt maar dat ook kleine stukjes bij nadere beschouwing interessant zijn.”
Overkoepelend verhaal
Veel werk van Nora staat niet op zich maar hoort in een serie, een overkoepelend verhaal, waar zij ook over schrijft. In de Kunstuitleen en in restaurant Kunst en Kitchen, hangen werken uit een aantal series.
'Japan, kleine observaties uit het-land-van-dingetjes-maken'. Deze serie is ontstaan na een zijde-reis' in Japan. 'Alaxsxaq, Alaska: alles in het kwadraat', een serie in wording over Alaska. 'Uit Duin en zee herrezen en picking up the pieces'. Deze twee werken gaan over de ontmanteling en wederopbouw, van jeugdherberg Ockenburgh, ontworpen door haar vader, architect, Frank van Klingeren.
Architect
Nora van Klingeren is opgeleid als architect, maar ze is de managementhoek ingerold. Na jaren in het projectmanagement te hebben gewerkt heeft ze een zijstap gemaakt naar meer handmatige creatieve arbeid. “Bij de vrije academie heb ik eerst een aantal jaren keramiek gedaan. Het mooie van klei is dat zolang het niet gebakken is je er water over heen kunt gooien en er mee verder kunt. Maar het had ook zijn beperkingen. Ik hou wel een beetje van groot werken, maar daarvoor moest ik met ondersteuning werken en had ik een grotere oven nodig. Ik ben toen twee jaar gaan lassen, ook bij de vrije academie. Ik hou van staal. Ik had ook een idee voor een lijn van vrolijke herensokken. Daardoor stuitte ik op het vilt en ben toen een cursus vilten gaan doen. Dat vond ik zo leuk dat ik daarmee verder ben gegaan. Vilten is een magisch proces. Ik vind de structuur van de stof mooi en dat je het met zijde kunt combineren. Ik sluit niet uit dat ik staal en vilt in de toekomst ga combineren.”
Op het textielvlak is ze in wezen autodidact, maar de vorm en de verhoudingen komen uit de Bouwkunde. van Klingeren volgde diverse cursussen. Ze maakt ook sjaals, vooral van zijde. En ze maakt lijkwades.
Warm gevoel
“Toen er enkele sterfgevallen in de familie waren ben ik gaan denken over een alternatief voor een kist. Kisten hebben toch iets afstandelijks. Ik ben begonnen een lijkwade te maken op dezelfde manier als ik een wandkleed maak. Bijna iedereen vindt het mooi. Je houdt er een warm gevoel aan over, het is inniger dan een kist. Lijkwades waren vroeger gebruikelijker dan nu. In veel landen, bijvoorbeeld India, wordt een lijkwade heden ten dage nog veel gebruikt.''