Samen zorgen voor de zorg
Mensen vragen me wel eens of ik altijd geïnspireerd ben om deze maandelijkse column te produceren. In de vrij lange periode dat ik de enige columnist was, krabde ik me soms achter de oren, wanneer zo’n week weer supersnel voorbij was. De inkt was nog niet droog of een nieuw onderwerp móest zich aandienen. Gelukkig had ik nooit een writersblock. Maar de afgelopen dagen moest ik wel toegeven, dat Corona mij dicht bij huis houdt, op de wandelingen met mijn hond en het doen van de boodschappen na. Gelukkig onder de zon – wat boffen we. Het kost me totaal geen moeite, maar feit is wel dat je wereld kleiner lijkt. En daaraan kun je werken!
Vroeger leefden we altijd ongeveer zo. Mijn ouders gingen af en toe op visite, nodigden vrienden te eten uit, trakteerden zichzelf soms op een avondje Concertgebouw in Amsterdam, een klassiek ballet, of een toneelstuk met Henk van Ulsen, die zij kenden uit de tijd dat hij werkte op Aruba. Erg spectaculaire dingen deden ze niet. Mijn vader liep vaak naar het dorp, mijn moeder nam de fiets. In huize Ecury werd gelezen en fanatiek gescrabbeld. Mijn moeder zat altijd te breien, of te borduren, verstelde en naaide alles keurig. Soms moesten er knopen aan zo’n “zelfmaaksel”, zat ze te zomen. Mijn vader las zijn Amerikaanse Times Magazine (hij zou gesmúld hebben van deze presidentsverkiezing). Zo zaten zij dan met elkaar en ons te praten of te discussiëren, werd ons huiswerk overhoord. Een televisie hadden we niet.
Tot oma bij ons kwam inwonen, haar gezondheid liet zeer te wensen over. Zij nam behalve een schoenendoos vol medicijnen ook een televisie mee en dat laatste vonden wij natuurlijk geweldig. Eindelijk Top-pop en The Beatles in beeld, yeah! We waren snel tevreden. Soms een klassenavond, of verjaarspartijtje; elke zondagmiddag “Soos” te Laren en vaak speelden we nog buiten. Anno nu misschien “klein vertier”, maar wij werden er blij van! We haalden uit andere dingen gezelligheid zonder veel entertainment van buitenaf. Het waren de jaren van de slappe lach met vriendinnen en de eenvoud, waar ik dol op ben. Dáárin zit namelijk veelvoudig geluk…
Aanvankelijk zag het ernaar uit dat oma-lief slechts 3 maanden te leven had, tot de huisarts inzag, dat zij pillen kreeg om de bijwerkingen van de eerder voorgeschreven preparaten te “genezen”. De werkelijke oorzaak van haar klachten werd eindelijk ontdekt: haar schildklier werkte niet. In het ziekenhuis werd de chemische rommel zorgvuldig afgebouwd en gelukkig werkten nieren, lever en hart nog goed, zodat ze met slechts één schildklierpilletje per dag humorvol kon doorleven. Mijn moeder werkte en verzorgde oma liefdevol, die zelf met haar grote gevoel voor humor én tv zorgde voor extra reuring. Tot ze na drie jaar graag terug wilde naar haar vriendinnen en kennissen in Heerlen. Oma leefde al met al nog zo’n 15 jaar. Wat liefde, samen lachen, aandacht en “goede ziekenzorg” kunnen doen!
In plaats van te kijken naar wat níet meer kan, kunnen we het thuis als gezin ook extra gezellig maken door tóch die nieuwe recepten eens uit te proberen en een interessant of mooi boek te kopen in plaats van die zoveelste maaltijd buiten de deur te nuttigen met teveel drank en haast, altijd een beeldschermpje tussenbeide. Weg die telefoons, praten, luisteren en lachen met elkaar, knutselen, dingen dóen. Teveel om op te noemen.
Samen zorgen voor de ziekenzorg door afstand te houden. Blijf gezond!
Giselle Ecury